Mijn cadeau aan slaaf hans voor zijn trouwheid en devotie. Onderaan het verslag staat de fotoreportage.

Het cadeau van Mijn Meesteres Manita

Begin dit jaar werd op de Showboat het 2-jarig bestaan van de sm-fetish play parties gevierd. Al bijna net zo lang ben ik er bij, als de persoonlijke assistent van u, Mijn Meesteres Manita. Meteen bij het begin van uw welkomsttoespraak werd ik door u naar voren geroepen. Wat een complete verrassing voor me was. Naast uw lieve woorden was uw cadeau nog verrassender: een privé sessie in de studio van 2 uur. Ik was diep ontroerd.

Bijna een week later krijg ik een berichtje dat u druk was geweest met andere dingen, maar nu ging nadenken over mijn cadeau. Datum en opdrachten volgen nog! En daarmee heeft u mij te pakken, iets wat u donders goed beseft. Want u weet gewoon dat ik in de komende dagen me dus geregeld bezig houd met wat die opdrachten kunnen inhouden, met een inzien ook dat daarover ‘piekeren’ volslagen zinloos is. Er is immers van alles mogelijk?

Na twee dagen word ik helemaal gek van mezelf. Bijna ieder uur open ik de mailbox om te kijken of er al een bericht van u binnen is. Het duurt nog eens twee dagen voordat eindelijk uw mail komt. Met daarin de datum en de opdrachten:

1. Vooraf maak je je anaal goed schoon (een klysma dus) 2. Vanaf huis je ballen afbinden en zo naar de studio fietsen 3. Een flesje wijn meenemen voor je Meesteres 4. Je korset al vast aan doen 5. Op je knieën je Meesteres begroeten bij binnenkomst 6. En het gehele spel netjes spreken, dus: ja Meesteres, goed Meesteres, enzovoorts.

Anaal goed schoon zijn, dat is iets wat me niet verrast, want u wil me daar nog wel eens ‘gebruiken’, met een hand die er dan volledig ingaat. De opdrachten om m’n ballen af te binden en het korset thuis al aan te doen, vind ik wel vreemd. Want wat is daar de bedoeling van? En waarom moet ik een flesje wijn meenemen? Ik heb weer wat om over te ‘piekeren’. Wat mij evenwel volkomen verrast, is dat ik al 14 dagen vooraf ‘aan de bak’ moet. Met vijf opdrachten:

1. Je moet jezelf veel stimuleren, maar je mag niet klaarkomen tot en met de dag van de sessie. En dan alleen na toestemming van Mij 2. Altijd zittend plassen, zowel thuis als uit 3. Om de dag een mailtje sturen naar Mij om te vertellen hoe het gaat, met een leuke foto erbij met daarop bijvoorbeeld één van mijn opdrachten. 4. In die mailtjes mij netjes met twee woorden aanspreken. 5. Dagelijks oefenen met tepelklemmen, zodat ze weer een beetje getraind zijn als ik je over twee weken zie.

Zo, ik weet dus wat er de komende twee weken gebeuren moet. Me bezig houden met de opdrachten. Nou ja, met vier dan. Want zittend plassen is voor mij al een vanzelfsprekend iets. Ik vind namelijk dat een vrouw gewoon een schone en droge toiletzit hoort te hebben, zonder dus dat de bril (en vloer) besproeid is door een man die nog steeds meent staande te moeten plassen.

Morgen moet ik dus aan de opdrachten beginnen, maar vooraf, zo meldt u in diezelfde mail, wilt u nog van me weten wat ik thuis aan sm spulletjes heb. Nou, dat is niet veel. Naast het leren korset, de slips en de boeien die ik voor de party heb, is er een zweep, een prikbeha en een rubberen vuist, die de ware grootte van een damesvuist heeft. Nou ja, een tenger gebouwde dame. Dan nog twee sets klemmen. En de kettingen die ik aan de poten aan het voeteneinde van mijn bed heb zitten. Een wat mager resultaat. Het enige wat er dan nog in mijn sm koffer zit is een plastic luierbroekje, een babyflesje en een speen. Geef ik die laatste drie aan u door? Ik aarzel. Want waarom wilt u weten wat voor spulletjes ik heb? Het is voor mij een vraag, waar meestal een verrassend antwoord op komt… Maar ik vermeld ze toch in het mailtje dat ik voor u maak. En dan heb ik ineens het gevoel met de billen bloot te moeten. Vind het ineens heel privé om juist die drie spulletjes, en dus ook die voorkeur van mij, met u te ‘moeten’ delen. Wat raar is, want ik geef mij naakt aan u, deel mijn gedachten met u in eerdere verhalen van onze persoonlijke belevenissen en u doet van alles en nog wat met me in de sessies. En net deze voorkeur, die u niet van mij kent, geeft me een gevoel van schaamte om aan u op te biechten. En waarom? Ik weet het niet. Wel weet ik dat de schaamte ineens een nieuw fenomeen voor me in de relatie met u is. Angst, bang zijn, heb ik eerder wel bij u gekend. Maar schaamte? Het gevoel verrast me. En toch boeit het me ook. Maar, wil ik dit gevoel wel met u delen? Ik klik de knop ‘Verzenden’ aan en kan daarmee niet langer aarzelen of ik die ‘attributen’ wel of niet noem en mijn gêne daarover meldt. De mail is weg.

Twee dagen later weet ik waarom u wilde weten wat ik in huis heb. Voor nagenoeg iedere dag heeft u extra opdrachten. Ik moet met de prikbeha onder m’n kleren twee uur lang buiten doorbrengen. Ik moet de vuist een keer een tijdje in m’n reet. De dildoslip een etmaal lang dragen. Drie nachten met enkelboeien vast aan de kettingen aan het voeteneinde van het bed doorbrengen. Maar het ergste is dat ik drie dagen met de speen in huis moet rondlopen. Plus dat ik die avonden uit het flesje moet drinken en ’s nachts het luierbroekje aan moet. En ik heb helemaal niets met het babyrollenspel! Toen ik nog luiers bij het luierbroekje had, vond ik het gewoon ‘lekker’ om zo nu en dan voor een tijdje ‘vies’ rond te lopen. (Iets wat u overigens ook nog niet van me weet.) Maar om de rol van volwassen baby te spelen, nee. Ik ben luier- en luierbroekjesliefhebber. Maar ja, dat ben ik eergisteren in mijn mail vergeten te vertellen aan u. En owww, wat maakt u dankbaar gebruik van hetgeen ik heb aangedragen. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan! Voor de sessiedag zelf zijn er ook nog een aantal dingen toegevoegd. Ik moet de luierslip aandoen op de fiets, op weg naar de studio. En ik moet de speen en het flesje meenemen. Pfff, waarom is dat? Ik wil er niet over nadenken.

Overigens, ‘leuk’ hoor om een speen in te hebben in een huis waar je van voor naar achter dwars door de woonkamer heen kijkt, van straat naar tuin, of andersom. Met de pc aan de straatkant. Net zoals de keuken trouwens. Ik ben ‘blij’ met Mijn Meesteres.

Ergens in de middag van de eerste ‘speendag’ zie ik in de hal mezelf toevallig in de spiegel. Ik blijf staan, kijk naar m’n beeld en schud m’n hoofd: een volwassen man, met een speen in z’n mond. Waarom doe ik dit? Welk weldenkend mens doet zoiets? Nou, ik dus. En ik weet waarom: Ik doe dit voor u, Mijn Meesteres, en ik probeer het allemaal zo goed mogelijk te doen. Omdat ik wil dat u trots op me bent, omdat ik uw ogen wil zien stralen dat ik dit voor u doe. En ook omdat het mezelf een prettig, fijn en, ja, ook geil gevoel geeft. Ondanks dat het ‘speendagen’ worden die me bloednerveus in m’n eigen huis laten zijn. Bang dat de buren wat zullen zien, bang dat de telefoon kan gaan, het meest bang voor eventuele visite. De enige momenten dat de speen eruit gaat, is als ik drink, rook (wat ik – in dit geval gelukkig – veel doe), eet of even de deur uit ga voor de boodschappen of voor zomaar een ommetje. Voor de rest van die dagen heb ik de speen in, waarbij ik me ongelukkig en ongemakkelijk voel. Heet dat nu vernederd?

En ’s avonds maak ik mijn flesje klaar. Met de gordijnen voor dicht, als iedere avond. Het uit het flesje moeten drinken doet me verder niets, ik krijg er geen speciale gevoelens bij. Heb het toen ooit gekocht, toen ik luiers en luierbroekjes aanschafte. Maar waar die dingen wel wat met me deden, was dat bij het flesje niet het geval. Nou ja, bedenk ik met een glimlach, hooguit als de inhoud speciaal is. Hé, bedenk ik ineens, ik zal toch niet het flesje mee naar de studio moeten nemen om…? Neeeh. Dat lijkt me toch zo stug dat u mij met uw nectar verrast. Toch windt de gedachte me op en ineens ben ik bloedgeil. Een mooie reden om me weer eens te strelen. Want haha, ja, die opdracht is er natuurlijk ook nog.

Dat ik, als het bedtijd is, met het pvc luierbroekje aan moet gaan slapen, vind ik helemaal niet erg. Want het zit prettig, ik draag het graag en na een tijdje glijdt het binnenin ook nog eens lekker, haha.

Aan het bijna einde van de derde speenmiddag ga ik, moe, even op bed liggen voor een tukje. De speen houd ik in, en terwijl ik langzaam wegdommel, heb ik ineens het idee tegen een borst aan te liggen en op een tepel te zuigen. Wat kan een mens toch gekke waanideeën krijgen met een speen in, bedenk ik met een brede glimlach.

Toch vond ik het in hebben van de speen een vernederende ervaring. En dat terwijl ik niet echt iets met vernederd worden heb. Geloof ik. Was het juist daarom zo vernederend?

Het oefenen met de tepelklemmen, opdat ze zo weer een beetje getraind zijn voor over veertien dagen…? Daarvan vraag ik me oprecht af of dat zo is. Worden ze daardoor juist niet nog gevoeliger? Ik denk aan uw vingers. Die zo anders zijn dan de vingers die ik wel eens van andere, vroegere, Meesteressen op mijn tepels heb gevoeld. Op mijn vraag hoe u zoveel venijn in uw vingers weet te leggen (om nog maar te zwijgen als u uw nagels gebruikt) heeft u me wel eens gezegd: “Door te oefenen.” Nou, volgens mij is het niet voor een sub te oefenen om uw vingers aan de tepels te kunnen hebben. Als u mij met uw vingers alleen al bij de tepels pakt, heeft u me ‘klem’. Dan is daarna alleen al een ernaar wijzen voldoende om me in elkaar te doen krimpen. Ja, zelfs om me van alles te laten doen.

Op zich vind ik klemmen niet onplezierig. Ik gebruik ze om me een extra impuls te geven bij het aftrekken. Heb daarvoor twee sets die ik kan gebruiken. Amerikaanse tepelklemmen, met kettinkjes eraan, waaraan ik lekker kan rukken als ik me aftrek. Toch waardeer ik die minder dan de andere set, klemmetjes met scherpe tandjes. Die, als ze afgedekt zijn met de rubbertjes, ‘vriendelijk’ zijn, maar zonder de rubbertjes venijnig in de tepels kunnen bijten. Dat laatste hangt af van hoe strak ik ze middels de stelschroeven erop zet.

Toch kan mijn penis de pijn aan de tepels meestal wel waarderen. Maar veertien dagen lang? Nochtans heb ik in die periode het idee dat de training helpt, dat ik er meer aan (of op) kan hebben. Behalve als u dus ineens komt met een strafopdracht, omdat ik in een mail iets gedachteloos heb verwoord. Morgen moet je, op het einde van de dag, 2 uur lang de klemmen op hebben, zonder rubbertjes! Die is gek, is mijn eerste gedachte, want pfff, dat is niet te doen. Ik begin dan ook voorzichtig aan die opdracht, met de bekjes van de klemmen ver open. Waarna ik met het verstrijken van de tijd de schroeven steeds iets losser draai (waardoor de bekjes verder dicht gaan). Ik stel daarbij wel aan mezelf de eis dat ik de schroeven, eenmaal losser gedraaid, ze ook zo laat, ongeacht hoe de bekjes op dat moment in mijn tepels bijten. In de laatste twintig minuten zijn de krokodillenbekken helemaal dicht en op golven van pijn laat ik de tijd gaan, waarbij de minuten voorbij kruipen. Ik probeer afleiding te vinden, bij plaatjes op de pc. Langzaam wordt de verscheurende pijn een kloppende pijn. Met nog een kwartier is het alsof er zo nu en dan prikkels door m’n tepels gaan, alsof er stroomstootjes doorheen gevoerd worden. En geleidelijk zak ik weg in pijn, pijn, pijn. Waarmee dus die twee uren een overtraining zijn. Nou ja, het was ook als straf bedoeld.

Zoals het mezelf dagelijks veel moeten stimuleren, zonder klaar te mogen komen, eigenlijk ook straf is. Vind ik . Want dat is een opgave hoor. Het is met de dag geiler worden. En met de dag ook gefrustreerder raken. Op de 3e dag moet ik me al inhouden bij het aan m’n penis zitten, want anders kom ik volgens mij zo klaar. En als dat gebeurt…!

En dan komt u op dag 10 (!) ook nog eens met een extra opdracht: Je gaat jezelf morgen 6x aftrekken tot je bijna klaarkomt, maar pas op dat je dus niet klaarkomt! Fantasieën zijn vrij. Ik ben niet blij met deze opdracht, helemaal niet blij. Omdat ik het een linke vind. Want bijna is in mijn ogen pas bijna als je ook daadwerkelijk bijna komt. En dan zijn twee, drie rukken teveel genoeg om te komen. En is alle opgebouwde spanning van de afgelopen anderhalve week eruit eh, gespoten. En ben ik over drie dagen zwaar de pineut. Daarbij komt dat ik niet al te makkelijk kom. Ja, het lukt uiteindelijk met een plaatje of plaatjesserie op de pc, klemmen op de tepels, een verbinding van klemmen naar de trekhand rond de penis en dan… Maar niet op een fantasie. Ik heb weliswaar een enorme fantasie, kan fantastische verhalen bedenken. Maar niet een ‘trekbeeldgedachte’ voor mezelf oproepen. Wel het idee, maar kan de beelden niet vasthouden. Niet zonder een hulpmiddel, een extra stimulans om de fantasie de nodige prikkel te geven.

Net wakker en nog in bed ga ik de volgende ochtend meteen aan de slag. Ik speel met m’n pik. Terwijl ik eraan sjor probeer ik een geile gedachte op te pikken, maar er zijn geen denkbeelden bij die me hitsig maken. Liggend op m’n zij werk ik me in het zweet onder het dekbed. Pas als ik op de overtrek ga liggen, met de benen gespreid en het gezicht richting nog gesloten luxaflex, lukt het. Want zij, de honden uitlatende buurvrouwen, lopen immers daar al over de paden. De stem naast me fluistert, terwijl de jaloezie recht voor me zich langzaam meer en meer opent: “Als je nu niet gaat klaarkomen…” Ik zie voor mijn ogen het beeld van die ene buurvrouw verschijnen. Staat zij soms in de tuin? “…open ik nu de luxaflex!” Ik denk te weten dat ik nu kan klaarkomen, stop met trekken, sta op van bed.

Trek 2. Onder de douche stop ik het spuitstuk van de slang die aan de kraan zit in mijn kont. Het wordt erin gehouden door de strakke slip die ik nog aanheb. De twee Meesteressen dreigen: “Als je niet komt, dan spuiten wij je vol.” De knop die het water of naar de kraan of naar de douche leidt, wordt iets gedraaid. Nog sproeit het vocht uit de douchekop. “Nou?” klinkt het dreigender. “Komt er nog wat?” De knop wordt nog iets verder doorgedraaid. Ik doe echt m’n best, wil niet die harde waterstraal m’n darmen in voelen spuiten. Als de knop nog een keertje wordt aangeraakt… Mijn trekhand hangt bewegingloos, bijna bezwerend in de lucht. Ik sta doodstil, adem niet meer. Ik kom – gelukkig – net niet. Maar wat scheelde het? Nog één keer de neergaande beweging van m’n hand? Ja. Dat weet ik zeker.

Trek 3. Ik ‘sta’ op mijn knieën in de gang. Tussen mijn gespreide benen, ter hoogte van de ballen, brandt een waxinelichtje, op een blikje. Ze was boos toen ze zag dat ik het ‘beneden’ niet netjes had bijgehouden. “Dan brand ik daar de haren wel weg,” klonk het snauwend. En nu, dreigend: “Zak maar verder door je knieën hoor.” Het wordt warm onder m’n ballen, ik hoor haartjes knetterend weg smeulen, ruik de geur van weggebrande haren. “Zak nog verder door je knieën. Vooruit!” Ik kreun. Uit mijn pik komt een druppel vocht… Jeetje, dit was dus echt bijna spuiten geworden! Pfff.

Het wordt tijd om af te koelen. Ik ga naar buiten, boodschappen doen, o.a. een fles wijn voor over 3 (!) dagen, voor u dus, in huis halen. Drie dagen nog maar…

Trek 4 is simpel. De klemmen met de rubbertjes op de tepels, een veter achter de klemmen langs en trekken maar op plaatjes op de pc. Hoef maar vijf plaatjes bij langs te gaan of de pik lekt al weer. En ik vraag me dus nu echt af of ik het bij de laatste 2 ‘treks’ red om het sperma binnen te houden. Nou ja, is dan uw schuld hoor, want u komt – na me anderhalve week de penis laten stimuleren – met deze, nauwelijks daardoor nog uit te voeren, opdracht aanzetten.

Het is nog maar half vier als trek 5 al aan de beurt komt. Ik word naar het toilet geroepen. “Pak de toiletbril met de kroonkurken van de achterwand en leg die op de normale bril.” Braaf doe ik wat er van me gevraagd wordt. “Ga er maar op zitten en trek je langzaam af. Ik wil zodadelijk de afdrukken van de kurken op je billen zien!” Als ik een tijdje ongemakkelijk zittend traag aan het trekken ben, komt het: “Zet de klemmen er ook maar bij op. Maar je blijft van de kettingen af!” Ik zet de Amerikaanse tepelklemmen op m’n tepels, ga weer zitten en trekken. Ze kijkt toe, leunend tegen de wand in de gang, hoe ik bezig ben. Spottend? Ik kan het me voorstellen. Want ik zit er toch knap lullig bij, het bovenlichaam naakt, de broek op de enkels, op het – voor nu even – speciale toilet. Om me voor haar, gekleed erbij toekijkend, af te trekken. Dan, als zij de kettingen beetpakt, is het zo gebeurd. Ik kom, bijna.

Ook trek 6, de laatste, is een ‘simpele’. Ik moet een condoom om, omdat die nodig is om te penis te kunnen laten glijden, want… Ik moet heel, heel langzaam trekken en daarbij mag ik de penis geen moment loslaten. Ik trek. Langzaam. Lees daarbij nog even in de krant verder, loop naar de keuken, sta een tijdje voor het raam te kijken. Na 25 minuten moeten de klemmen met de rubbertjes op. Een kwartier later moet het wat steviger: de rubbertjes gaan van de klemmen. Tien minuten verder is het voorbij. Ik sta op het punt van klaarkomen.

Op de 14e – en dus laatste – dag zit er een mailtje van u in de box. U wilt nog even uw lijstje met dingen voor morgen afstemmen met wat ik heb liggen aan opdrachten. Ik maak het overzichtje van wat ik heb en stuur dat naar u toe:

Wat uw slaafje vooraf moet doen is:

1. Anaal goed schoon zijn.

Meenemen:

2. Flesje wijn voor u.

3. Speen en flesje.

Alvast doen/aan hebben vanaf huis naar de studio:

4. Ballen afbinden.

5. Luierbroekje aan.

6. Korset aan.

En bij aankomst:

7. U bij binnenkomst op de knieën begroeten

En verder:

8. U tijdens het gehele spel netjes aanspreken met ja Meesteres, goed Meesteres, enz.

Vlak voordat ik m’n bed in stap, kijk ik nog even of er antwoord van u binnen is, en dat is het geval: Dat heb ik ook! Oké dan, slaap lekker en ik zal er voor zorgen dat ze vrijdag (noot: is de sm-fetish play party) kunnen zien dat je bij me bent geweest. Kunnen we ook een paar van die leuke nieuwe zwepen uitproberen. Welterusten en tot morgen, Meesteres Manita.

Ik denk nog even na over de afgelopen periode, een periode waarin u mij langzaamaan bent gaan beheersen. Ik was bijna de hele tijd in mijn gedachten bij u en met uw opdrachten bezig. Het wond me allemaal ontzettend op. Maar om zo, eigenlijk in een 24/7 relatie, altijd verder te moeten, een leven lang? Ik glimlach. Nee dus. Dat ik deze afgelopen tijd als heerlijk heb beleefd is wel een feit. Net zoals het me verbaasd heeft dat de opdrachten m’n leven van alledag zo zouden gaan beïnvloeden.

Morgen. Het cadeau. Ik vind het een spannend, nerveus makend gebeuren. Heb dat altijd al gehad als ik een afspraak voor een sessie met u had gemaakt. Vooraf, en dan de dag zelf waarop het ging plaatsvinden. Om wat er met me gaat of kan gaan gebeuren. Spanning. Geen angst. Want het vertrouwen in u is er voor de volle honderd procent. Anders zou het voor mij ook niet werken. Er moet vertrouwen zijn en het moet klikken. Dat zijn voor mij de voorwaarden. En bij en met u wordt daar meer dan aan voldaan.

De dag van het cadeau

Meteen als ik wakker word, ben ik al nerveus. Omdat ik me bezig houd met de sessie van straks, met de spanning van erheen gaan, met al die gevraagde dingen aan. Met de spanning van wat u met me van plan bent. Om 9 uur neem ik mijn eerste klysma. Waarmee de voorbereidingen zijn begonnen. Twintig minuten nadat ik me geleegd heb, ga ik naar de badkamer om me te scheren, eerst de bovenkant, daarna de onderkant. Want ik vind dat ik er netjes uit behoor te zien voor Mijn Meesteres. Maar daarmee schiet de tijd niet op, ik ben veel te vroeg begonnen, heb nog 3½ uur te gaan voordat ik weg moet. Wat kan ik nog doen? Ik maak mijn oren schoon, neem een diarree remmer in. Pak de tas, leg er zorgvuldig de fles wijn in. Haal de zuigfles en de speen tevoorschijn. Spoel beide goed schoon en droog ze blinkend af. Berg ze dan ook in de tas op. Speel, om de tijd te doden, spelletjes hartenjagen op de pc. En… ik stimuleer met m’n vingers de tepels, met m’n hand de penis. Het maakt dat de tijd doorkruipt naar kwart voor elf. Pfff, schiet ook niet op. Weer naar de badkamer om het water van de 2e klysma in m’n darmen te laten lopen. Meteen als dat gebeurd is, stap ik onder de douche. Het vocht in m’n reet spuit ik wel onder het water van de douche eruit; in principe ben ik immers al schoon van binnen, het gaat om hooguit nog wat laatste restjes. En die spoel ik wel in het doucheputje weg.

Vijf voor half twaalf. Het begint tenminste wat te worden met de tijd. Begin me nu bezig te houden met: wanneer ga ik weg, en dus, wanneer moet ik de ballen afbinden, het luierbroekje en het korset aan gaan doen? Ik leg schone kleren neer op het bed, het korset, het luierbroekje, een veter. Heb ik alles? M’n schoenen! Die moet ik nog poetsen! Want ze zien er niet uit. Ik poets ze blinkend. Maak m’n bril schoon. Weliswaar is dat niet nodig, want tijdens het spel heb ik die – helaas – toch af. Helaas, omdat ik zonder te weinig, veel te weinig van u zie.

Ik merk dat ik licht klam ben, een teken dat ik nerveus ga worden. Ben ook gespannen met wat u met de zuigfles van plan bent. Ik wil er echt niet mee in de bar rond gaan lopen!

Hang wat op m’n bureaustoel, streel en knijp zachtjes m’n penis. Ooo, wat gaat de tijd langzaam. Twintig voor een. Toch ben ik over een uur onderweg. Om tien voor een ga ik de badkamer in voor deze keer een snelle douche. Besprenkel erna gezicht en onderkant met wat after shave. In de slaapkamer stap ik in m’n leren korset, trek dat langs m’n benen omhoog totdat het meest smalle deel van het korset rond m’n middel zit. Dan ben ik even zoet met het dicht rijgen van de veters, om ze vervolgens aan te snoeren. Vast. Strak. Zodat er geen stukje huid meer te zien is. En dat is heel strak. Op de wekker zie ik dat ik het veel te vroeg aan heb, het is nog maar tien over een.

In de woonkamer rook ik een shagje, haha, wel met een kamerjas over het korset aan. Als ik de peuk heb uitgedrukt, ga ik terug naar de slaapkamer en bind mijn ballen af. Trek het luierbroekje aan. Het kost me wat moeite om het broekje onder de onderkant van het korset te krijgen. Dan spuit ik deodorant onder m’n oksels en trek de rest van m’n kleren aan. Waarmee het vijf voor half twee is geworden. Een mooie tijd om langzaamaan richting Showboat te gaan. Ik trek m’n schoenen aan, jas aan en ben dan echt klaar. Om te gaan. En wat nog rest aan het lijstje komt straks: bij binnenkomst, op de knieën zittend, u begroeten, en u netjes aanspreken. En dan… uw cadeau voor mij uitpakken. En ervan genieten!

Het fietsen is… eigenlijk wel een beetje genieten. De penis glijdt heerlijk bij het trappen in de slip heen en weer. En doordat de voorhuid teruggetrokken is en de eikel dus bloot (is waarschijnlijk gebeurd bij de ballen afbinden, maar dat is dan niet iets wat ik bewust heb gedaan) is het alsof ik heerlijk gemasseerd word. En het korset, hoewel strak, is niet echt naar om aan te hebben tijdens de fietstocht. Beide maken me wel bewust waarnaar ik op weg ben. Nog een kwartiertje, en het is zo ver! Eindelijk, want haha, 14 dagen om er naar toe te leven, met al die opdrachten, is een ‘marteling’ hoor. En dus wil ik nu wel heel graag het ‘echie’.

Ik maak een tussenstop bij het benzinestation voor een pakje sigaretten. Als ik aan de beurt ben, gaat haar hand al naar mijn merk. Ik ben eventjes bij de gedachte: je zou eens moeten weten wat ik onder m’n kleren aan heb. De gedachte vind ik opwindend. Of zij geïnteresseerd is in wat ik eronder draag, betwijfel ik. Maar ach, dat is ook niet belangrijk. Dat u het zo dadelijk interessant vindt, daar gaat het me veel en veel meer om.

Als ik bij de Boat aan kom rijden, ben ik verbaasd dat er zo weinig auto’s voor staan. En voor de ingang, langs de straat, staat nog een grote wagen van een brouwerij. Dat is alles. Wat gek eigenlijk dat het zo rustig is bij de Boat, vraag ik me verwonderd af terwijl ik m’n fiets parkeer.

Ik ga de entree op, bel aan. Er gebeurt niets. Dwingender gaat mijn vinger op de bel. De man van de vrachtwagen roept me toe: “Wil je straks de deur open laten?” Ik steek m’n hand op dat ik hem gehoord heb. Eindelijk, na nog een keertje bellen, verschijnt Mijn Meesteres bij de balie om met een druk op de knop de buitendeur te openen. Ik stop een houtje tussen de deur en zie onder mijn arm door dat de chauffeur zijn vracht heeft uitgeladen en deze kant ook op komt. Kut, denk ik. Want ik had ter begroeting de laarzen van u om en om willen kussen, van onderaf beginnend en dan tot bovenaan toe. Om dan, even aarzelend, doen alsof ik van plan was verder te gaan. Ik vermoed dat uw reactie dan zoiets zou zijn geweest als: “Ik denk dat het zo wel genoeg is slaafje. Denk je ook niet?” Lachend, maar met een dreigende ondertoon.

U glimlacht als ik binnen kom, en begroet me dan spottend met: “Ja, dat krijg je ervan als je te vroeg bent. Dan moet je even voor de dichte deur wachten hè?”

Ik begroet u, niet zoals ik van plan was, want met de chauffeur op mijn hielen houd ik het laf bij een kus op de wreef van beide laarzen.

“Oké, ga me maar voor naar beneden.”

Ik ga de trap af, met u vlak achter me. Beneden is, buiten de studio om, alles in het donker gehuld. Goh, besef ik dan pas, de Showboat is dus dicht op de woensdag. Pfff, had ik me dus ook niet druk hoeven maken over het flesje. Tenminste, wat het naar boven gaan en aan de bar moeten drinken betreft. De vraag blijft natuurlijk wel staan wat u er dan mee van plan bent? Misschien toch straks uw nectar? Nou, dat zou ik niet erg vinden. Maar er wordt me geen tijd meer gegeven voor dat soort beslommeringen. Want we zijn in de studio, en daar verwacht u nu iets van me, namelijk de fles wijn.

Met een glimlach op uw gezicht neemt u de in een wijnzak verpakte fles aan, haalt die uit de verpakking, en loopt ermee naar het rekje waarop onder andere de geluidsinstallatie, tissues en dat soort zaken staan. Ik kijk u na en zie u daarbij schuin op de rug, waardoor ik nog steeds (of weer?) de glimlach ziet. Waarom lacht u? Ik vraag niet naar de reden. “Nou, kleed je maar eens uit.” Het is eerder een opmerking dan een bevel van u.

In het gangetje hang en leg in mijn kleren neer en stap dan, met nog korset en broekje aan, de studio weer in. Waar ik enkelboeien krijg aangereikt, die ik zelf moet omdoen. De polsboeien doet u bij me om.

“Goed, kom maar hier.” Hier is onder de takel, waar u mijn polsboeien vastzet aan de stang. Terwijl u wegloopt naar de lier en daar mijn armen zover optakelt dat ze bijna gestrekt omhoog zijn, neem ik u op. U ziet er weer zo fraai uit. Zoals u er overigens altijd fraai uitziet. Maar voor nu geniet ik van wat onbedekt is, dat mooi is om te zien en van wat bedekt is, dat spannend bedekt is. En voor de rest bent u – voor mij althans, en haha, ik weet ook nog wel voor iemand anders – van een betoverende schoonheid. Bekenden van me die voor het eerst bij me kwamen, reageerden ook altijd steevast op uw foto’s van: “Zo, dat is een mooie dame.” En iedere keer weer zwol ik dan van trots. Van: Ha, da’s mooi Mijn Meesteres. Maar aan dit genieten van u komt een eind, want meteen als u bij mij terug bent, gaan uw vingers naar mijn tepels, iets wat ik al vreesde dat dat meteen zou gebeuren.

“Zo, even kijken of je goed geoefend hebt de afgelopen 14 dagen.”

Met mijn ogen dicht probeer ik die ‘aanraking’ te ‘dragen’. Maar al gauw ‘mauw’ ik. U ook met die kl….vingers, denk ik. Daar is geen oefenen aan. En dus ben ik ‘blij’ als u met uw vingers stopt en er klemmen op zet. “Ik heb daar nog iets voor, straks. Naalden. En het zijn hele speciale, hele lange en dikke. Is leuk voor de foto.” Ik ben geen fan van naalden. Weet u ook wel. Maar terwijl u deze uitspraak doet, heb ik al een beeld gemaakt van grote, dikke naalden. En huiver. Voel ze er nu al doorheen gaan. Maar of het ook daadwerkelijk gaat gebeuren of dat het alleen maar een bang maken is…? De grijns op uw gezicht geeft me geen uitsluitsel.

Er worden even wat zwepen uitgeprobeerd op die lichaamsdelen die onbedekt bij me zijn, maar voorlopig beschermt het korset me nog voor een belangrijk deel voor klappen op buik, borst en rug. Wel moeten de in de luierbroek verborgen en afgebonden ballen het kort ontgelden. U voelt daar ook even, ook onder het pvc van het broekje. “Bah,” reageert u. Ik, verbaasd: “Bah?” U: “Ja, je zweet daar en dat vind ik bah, smerig. Je gaat je straks, als het broekje uit is, eerst even douchen, want je denkt toch niet dat ik met m’n handen aan die zweterige kont van je ga komen, hè?” We houden elkaar in deze fase in de gaten. Het is nog een aftasten, plagerig bijna, in woorden, in slaan met de zwepen. Een periode ook waarin ik nog moet lachen, iets wat u ook doet lachen. Maar uw pret heeft ook een andere reden. “Wat sta je nu nog te lachen, hm? Maar dat wordt wel anders hoor. Aan het einde van de sessie ga je huilend naar huis. Want straks vergaat het lachen je wel. En reken maar dat ze vrijdag, op de party, kunnen zien dat jij je cadeau hebt gehad.” Nu ben ik al eens eerder van uw handtekeningen voorzien op een party verschenen en dus heb ik een idee wat me straks nog allemaal te wachten staat. Voorzichtig reageer ik met: “Mag het een huilen van het lachen zijn, Meesteres?” Uw reactie daarop is: “Dat weet je aan het einde, slaafje van me.”

Het is nu afgelopen met het naar u kunnen kijken, want helaas wordt me het zicht op u ontnemen door een oogmasker, dat u me omdoet. En dat is veel te snel naar m’n zin. Kreng, denk ik, maar zeg dat wijselijk niet .

Aan de ene kant vind ik het altijd wel balen, zo’n oogmasker, omdat ik geen zicht meer heb op u en op wat u doet. Aan de andere kant vind ik het ook spannend. Want het niet weten wat u doet, wat u pakt, wat u van plan bent… Het is een ingespannen luisteren waar u bent, waar u heen loopt, om zo een beetje in te kunnen schatten wat u gaat doen, wat u mogelijk van plan bent. Maar dat laatste is niet doenlijk.

Dan voel, weet ik dat u achter me staat. Maar wat doet u achter me? Waarom gebeurt er niets? Het lijkt minuten te duren. Totdat uw handen me raken, even strelen, zo schijnt het. Maar dan gaan ruwe handschoenen over m’n huid, alsof u een paard staat te schuieren. Zo’n behandeling laat mijn huid binnen de kortste keren kleuren weet ik, en daarna gaat het jeuken. Ik ben namelijk allergisch voor bepaalde stoffen, producten, en dat maakt ook dat door wrijving mijn huid kleurt en erna gaat jeuken.

Even wat later maakt u een opmerking over mijn okselhaar. “Wordt het niet eens tijd dat jij je daar ook scheert?” Ja, da-ag, denk ik dan. Ga me straks ‘overal’ scheren, de groeten. En bovendien, een man scheert zich daar toch niet? Maar ik verwoordt het als: “Maar Meesteres, als ik me daar scheer, ga je toch meer zweten?” Haha, wat natuurlijk een kulreactie was. Iets wat u dus ook vindt. “Ik ben daar al bijna een leven lang geschoren en ik zweet toch ook niet daardoor?” Uw woorden gaan gepaard met een zacht geknetter. De geur van verbrande haren dringt m’n neus binnen. U brandt gewoon m’n haren weg! En doet dat ook nog eens met een voor mij duidelijk hoorbare lach. Dan vervolgt u: “Vrijdag ben je daar dus gewoon geschoren, ja?” Natuurlijk zeg ik braaf ja, haha, wat moet ik anders?

Onverwachts is het heet op m’n schouders. Ik maak een schrikbeweging, hoor u grinniken. Ik besef een seconde na het korte moment van hete warmte op m’n rug dat het kaarsvet is. En het blijft niet bij mij rug alleen, maar ook armen en borst krijgen vet over zich heen. Dat een kaars zoveel kan produceren in zo’n korte tijd, verwonder ik me.

Daarna wrijven uw handen me gedeeltelijk schoon. “Nou, wordt wel een zootje op de grond,” hoor ik u mompelen. “Maar dat mag jij straks opruimen.” Even komt er in me op dat ik die rommel niet maak en dus…, haha, maar spreek ook deze gedachte weer niet uit.

Ik word bevrijd van oogmasker en stang. Kijk toe hoe u een met zwart skai bedekte bok de ruimte inschuift. “Trek je broekje maar uit en dan ga je eerst naar de doucheruimte. Was alleen je onderlichaam maar even bij het fonteintje.” Ik loop, met nog steeds het korset aan, naar de natte ruimte. Was me daar. Onder het teruglopen naar de sm ruimte kijk ik pas wat voor klemmen ik op heb. En zie dan ook dat ze verbonden zijn met een kettinkje.

Terug in de ruimte ‘mag’ ik over de bok gaan liggen. “En druk je borst er maar stevig op, zodat je goed de klemmen op je tepels voelt.” Omdat er op de poten van de bok nog geen ogen zitten, word ik ‘vastgezet’ door mijn polsboeien middels een ketting, die een keertje onderlangs een dwarshout geleid wordt, te verbinden. M’n kont krijgt er nu van langs met diverse zwepen. Het gaat er ook al iets harder aan toe dan aan het begin. Als u na een tijdje naast de bok komt staan en tussen bok en mijn borst met uw hand een tepelklem zoekt, vraagt u me: “En? Hoe is het met je tepels?” Ik antwoord niet, lach alleen maar in mezelf. Want op een of andere manier is het me bij het eroverheen liggen gelukt om op het borstgedeelte boven de tepels te gaan liggen, zodat de klemmen geen moment extra op mijn tepels hebben gedrukt.

Ik mag overeind komen. “Ik wil even wat uitproberen. Ga eens op de bok zitten.” Ik ga zitten, word niet vastgezet. “Kijk, ik heb een nieuw speeltje gekocht, kon ik niet laten liggen.” Met ogen die schitteren van de pret staat u voor me, een groot, houten keukengerei in uw hand. Het is een soort van spatel, maar dan dikker. En die moet natuurlijk worden uitgeprobeerd. Op de binnenkant van m’n dijen en – wat voorzichtiger – op de ontblote eikel. Maar beide delen krijgen toch beste tikken te pakken en met de ogen dicht ontvang ik ze. Soms open ik de ogen even om naar uw lachende gezicht te kijken, waar ik aan en in zie dat de pret er vanaf spat. Dat is ook iets waarom ik graag bij u ben. De lol die we samen kunnen hebben, en oké, ook om de lol die u soms alleen heeft, haha. Maar serieus, het is de combinatie van genot, pijn, humor, de lach en een (h)eerlijke Meesteres dat ik graag bij u ben, dat ik me eh… op mijn gemak voel. “Zet je voeten eens een plank lager!” Ik probeer het, maar krijg ze niet plat, sta er op mijn tenen op. U gaat door met de houten spatel. Wat harder en mijn voeten gaan weer een plank hoger. “Wat is dat? Heb ik gezegd dat jij je voeten hoger mocht zetten?” Met een harde klap komt het hout neer op de bok. Ik schrik, u lacht. “En nu houd je ze daar!” Weer harde klappen, schuin links en rechts van mijn ontblote eikel. Ik schud mijn hoofd, lach. U lacht mee. Mijn lach zal eerder een nerveuze zijn, die van u is alleen maar pret. Het zijn vaak ook die kleine dingen die het zo leuk maken. De dreiging. Iets wat ik ook wel weet, want u zal me niet zo hard daarmee op mijn eikel slaan, en zelfs niet zo hard op de benen. Maar iets minder hard is natuurlijk ook niet prettig en daarom houd ik nu krampachtig, door toch die lichte angst, m’n tenen op de onderste planken. Het keukengerei gaat weg, een zweep met flap komt ervoor in de plaats.

“Steek je handen uit.” Ik steek m’n handen uit. U: “Je weet het hè?” Ja, ik weet het, ik weet wat er gebeuren gaat, wat u van me verwacht. De handen plat, de handpalmen naar boven, de vingers gestrekt. U voor me, een eindje van me vandaan, het zweepje, met de flap aan het uiteinde, in de hand. Vreselijk vind ik het, die klappen op de handen. Doet zo’n pijn en ik heb ook altijd het idee erbij dat ik lange tijd niemand een hand meer kan geven. Terwijl, als het voorbij is, de pijn ook zo weer is weggeëbd. Hetzelfde heb ik ook als u mijn voetzolen zo behandelt. “Wrijf eens in je handen en spuug er dan eens in,” klinkt het. Ik wrijf in mijn handen, steek ze dan weer uit. Er volgen nog enkele klappen. “En? Is het nu gevoeliger, met spuug er in?” Ik moet opbiechten dat ik er niet in gespuugd heb. Nou, geen probleem voor u. U buigt zich iets naar mij en de bok voorover, schraapt de keel en bevochtigt m’n handen met uw speeksel. En weer komt de flap hard op mijn handen neer. “En? Is het gevoeliger?” Heb niet echt de indruk. “Nee Meesteres, niet echt.” U haalt even de schouders op. “Nou, oké, smeer het dan maar in je haar.” Ik breng mijn handen naar mijn bovenbenen, maar voordat ik ze daaraan droog geveegd heb, bijt u me toe: “In je haar zei ik!” Ik haal mijn door u bespuugde handen door m’n haar. U glimlacht gemeen. “En dan heb je daar nu een heerlijke knoflookgeur in.” Haha, ja, dat u knoflook had gebruikt in het eten, had ik al geroken .

Maar het zijn ook andere kleine dingen die het extra leuk maken. Zoals het volgende bijvoorbeeld. Ik ben van de bok af en lig nu op de grond, op m’n rug. U kijkt naar de binnenkant van m’n benen, naar de dijen, en vraagt: “Hoe kom je aan die blauwe plekken daar?” En dat op zo’n quasi onschuldige toon. Terwijl u daar zonet, een kwartier geleden ongeveer, met een zweep met een flapje of met een plak (dat weet ik niet waarmee het gebeurd is) zelf voor heeft gezorgd. Maar dat die blauwe plekken nog niet genoeg zijn voor u, merk ik al weer snel. De dijen krijgen gewoon nog een extra beurt. En om iets harder te kunnen slaan, krijg ik het dwingende verzoek: “Je ene been plat op de grond, de andere omhoog.” Ik ga half op m’n zij liggen, waardoor ik mijn been plat op de grond krijg. Het andere been staat gekromd omhoog, de knie in de lucht, de voet plat op de grond. De binnenkant van mijn dijbeen ligt daarmee open en bloot voor u. Nou ja, voor de zweep dan. Pfff.

Gelukkig is er daarna een moment voor genot. U rolt een lange tafel/bank de ruimte in. Waarop ik mag gaan liggen, op mijn rug, de benen onder de takel. De enkelboeien worden eraan vastgezet en de takel gaat iets verder omhoog. Ik lig nu met de benen gespreid in de lucht, de kont vrij. Natuurlijk ligt hiermee mijn hele onderlichaam voor u beschikbaar, maar ik neem gewoon aan dat u met mijn reet gaat spelen. Ga eigenlijk niet van iets anders uit. “Heb nog een nieuw speeltje,” komt u mompelend terug vanuit de hoek waar de vitrinekast staat, een tas in de hand. Die achter mijn hoofd op de tafel wordt neergezet. Zo gauw ik de eerste draad de lucht in zie gaan, weet ik al wat het is, wat er gaat gebeuren. Elektro! “Nou, moet eens even kijken hoe dat in elkaar zit.” Er worden meer draden omhoog gehouden. Een kastje. “Ik weet nog niet goed wat waar in moet.” Van mij hoeft u geen haast te maken. Niet dat ik bang ben voor elektro, sterker, ik vind het prettig, prikkelend. Maar ik lig te genieten van het uitzicht dat ik heb. Op uw fraaie leren slip en bovenbenen, vlak naast mijn ogen. Een lekker voorafje voor wat zo komen gaat, haha. Maar dan zijn toch de juiste draden aan de juiste dingen aangesloten. U bent nog even bezig met in vocht gedrenkte doekjes. Ik vermoed pads. En dan… Het apparaat is perfect! De pulse en de intensiteit en frequentie kunnen op verschillende niveaus worden ingesteld. Waar ik vervolgens uitgebreid kennis mee maak. Van hoog en naaldachtig prikkelend tot diep en intens voelbaar tot ver in de onderbuik. Soms met een constante prikkeling, dan weer met een interval. Ohh, wat is dit gekmakend lekker. En helemaal gek word ik als u het kastje z’n werk laat doen en naast me komt staan. U heeft het zo geregeld dat het kastje de diepe, zwaar tot in de onderbuik kloppende pulse afgeeft, maar niet ononderbroken, doch met stoten waar een drie, viertal tellen tussen zit. En ondertussen pakt u me bij de tepels. Ohh. Ik probeer me te concentreren op de volgende gekmakende stroomstoot, maar wordt hartstikke door u afgeleid door het gepluk en getrek aan m’n tepels. Pfff, wat is dit lekker.

Misschien was het wel te lekker, want terwijl ik nog lig na te genieten op een badlaken op de grond, op m’n rug, haalt u ineens fel en gemeen met een zweep uit. “Ik heb zonet iets gemist slaafje.” Pats, pats, pats. Ik kronkel op het badlaken heen en weer. “Namelijk het bedanken van je Meesteres voor het mogen genieten zonet.” O shit, ja, wat stom! Maar mijn gejammerd “O sorry Meesteres, dank u” tussen de slagen door komt te laat. Ik krijg even flink op m’n donder van u. Hard, meedogenloos. Ik lig te gillen en te kermen en te kronkelen op de grond. “Zo,” klinkt het, terwijl de slagen stoppen. “Hopelijk voor je was dit genoeg om het de volgende keer niet te vergeten!” Haastig antwoord ik: “Nee Meesteres, een volgende keer zal ik u netjes bedanken.”

Dan weer het genot. Als u een flinke tijd met uw vingers, maar voornamelijk ook met uw hand , bezig bent met mijn anus en in mijn kont. Tijdens het daar bezig zijn, staat u een keertje op, loopt naar uw tafeltje en bij uw terugkeer krijg ik de speen in mijn mond gestopt. Waarna u zich weer met mijn achterkant bezig houdt. Ik voel hoe ik daar meer en meer lekker opgerekt word, hoe uw vingers en hand zich in me bewegen. Met erbij de heerlijk uitgesproken belofte dat de giant dildo klaar ligt voor straks. “Want je was teleurgesteld hè, de vorige keer, dat ik hem toen niet gebruikt heb.” Ja, dat valt niet te ontkennen, want dat droop toen van m’n gezicht af. “Maar voordat je daar van mag genieten, eerst weer even pijn. Want je bent hier niet alleen voor genot.” Deze keer vergeet ik u niet – met de speen in de mond – te bedanken voor uw anale behandeling. Het levert me een grinnikend “Keurig” op. Ja, haha, ben de felle uitval van zonet echt nog niet vergeten.

Ik mag nu de tafel terugzetten en zo weer ruimte in de ruimte scheppen. Waarna ik weer op de grond mag gaan liggen. Op m’n buik. Met nog steeds de speen in de mond. Diverse zwepen worden nu op mijn rug uitgeprobeerd. ‘Leuke’ en minder leuke. Die me soms licht, soms heftiger doen grommen of zelfs lichtjes kermen. Of zelfs een verwensing doet uitslaan. Het levert me het commentaar: “Om deze moest je zo lachen toen ik die op Joop uitprobeerde. Hij vond het toen ook geen leuke, weet je nog?” U moet even mijn geheugen opfrissen, maar dan staat het me weer voor de geest. Nou, als hij het zo voelde als ik nu, pfff. Ik ben dan ook blij als mijn ‘vriend’ bullwhip aan de beurt is. Met korte, felle beten gaat die, aangestuurd door u, tekeer op m’n rug. En dan stopt het. “Zo, je bent zeker wel blij dat je de speen nog in had, hm?” Haha, ik moet ontkennend antwoorden, want de speen is duidelijk niet een mondbal of andere knevel waar je even lekker in kunt bijten als het te heftig wordt.

Ik lig nog op de grond, op mijn buik, m’n hoofd op m’n gekruiste armen, als ik u hoor rommelen bij het hek waar ik zonet al de dildo overheen zag hangen. Ik kijk niet op, maar vermoed, weet gewoon dat u de dildo omdoet. Als even later uw “Kom maar omhoog” klinkt, ben ik dan ook niet verrast dat u de dildo draagt. Wauw, prachtig! En wat een apparaat! In het echt toch stukken indrukwekkender dan op de plaatjes op uw site. Ik loop naar u toe, ga op m’n knieën voor u zitten. “Neem hem maar eens in je mond,” klinkt het lachend. Ik grinnik terug, ‘protesteer’. “Dat kan toch niet, Meesteres.” Ik doe wel mijn mond open, maar de kop van de dildo is zo groot, zo dik. Daar moet je paard voor zijn om die te kunnen afzuigen, haha. Iets wat u natuurlijk ook wel weet. En daarom maakt u ook waarschijnlijk geen opmerking als ik in plaats van voor de kop een poging te wagen mijn tong langs de dildo laat gaan. Ik ben verrast dat het ding zo zacht en flexibel aanvoelt. Had gedacht dat-ie hard zou zijn. “Goed, zoek eens een plekje op waar je kunt gaan staan en waarvan je denkt dat je hem staande kunt ontvangen?” Ik kies voor de sling. Wat uw goedkeuring kan dragen.

Ik ga er voorovergebogen half in hangen en u komt achter me staan. Gespannen wacht ik af. Want u had me eens verteld dat ook een liefhebber van anale spelletjes toen problemen had met deze joekel.

De enorme eikel wordt tegen mijn kontgat gezet. Langzaam, voorzichtig voel ik u duwen, voel ik de dildo tegen me duwen. En dan…, dan glijdt die toch vrij makkelijk naar binnen. En owww, wat is dit lekker! Het gevoel van dit enorme ding in m’n reet. Dat me helemaal vult. Er helemaal in gaat. Maar niet alleen dat is geil makend lekker. Ik vind het evenzo geil om u met dat ding voor te zien, om door u genomen te worden, door u geneukt te worden.

Ik krijg toestemming van u om me af te trekken. “En je mag klaarkomen als dat lukt.” Maar daarvoor is de positie van het hangen tegen de sling te onhandig, ook al door de bewegingen die de hangmat maakt door het stoten van u. Maar ik vind dat niet erg. Geniet zo ook met volle teugen. En met de giant dildo in me is het cadeau uitgepakt, is de middag – wat het spel betreft – voorbij.

Nog even geniet ik voor de laatste keer deze middag van het uitzicht op de fiere, recht vooruit staande pik tussen u benen. En het is en blijft een gek, maar ook zo leuk iets om u met een penis te zien, haha.

Dan mag/moet ik me helaas douchen, terwijl u zich ondertussen omkleedt. Waarna we nog samen opruimen, de boel aan kant maken. De zuigfles staat, niet gebruikt, op uw tafeltje te glimmen. En is daarmee ook weer zo’n mooi ‘bewijs’ van ‘bange’ verwachtingen die u weet te wekken en waarmee u vervolgens lekker niets doet. Gemeen heerlijk, haha.

Dan klinkt het ineens: “O, ik ben wat vergeten. Heb nog een verrassing voor je.” Nog een verrassing? En ik ben al zo verwend door u. Met uw rug naar me toe pakt u iets van één van de plankjes naast de traliedeur. “Kijk, ik heb een luier voor je.” U draait zich weer naar me om en houdt een luierbroek omhoog van katoen, die ik vervolgens met een glimlach krijg overhandigd. “Die is voor onderweg, naar huis.”

Eigenlijk vind ik dit heel leuk, dat u nu met een luier aan komt zetten, terwijl u er in de vooropdrachten niets mee gedaan heeft. Ik kijk u aan. “Dan moet ik me zeker weer uitkleden?” U lacht. “Ja.” En dus trek ik de schoenen, de spijkerbroek en de onderbroek uit. Ik zie dat de katoenen slip van binnen, in het kruis en grotendeels aan de voorzijde, een absorptielaag heeft. De luier geeft me een warm gevoel. Als ik alles weer aan heb, is het echt afgelopen en we nemen afscheid. Voor twee dagen. Want vrijdag is er de party.

En onderweg naar huis ben ik, net als op de heenweg, me weer bewust van u doordat ik iets onder m’n normale kleding draag wat niet een dagelijks gebruik is.

Tot aan het slapen gaan zit ik thuis na te genieten. Ik ben zielsgelukkig. Voordat ik naar bed ga, bekijk ik me in de spiegel. Tot mijn stomme verbazing zijn er nauwelijks beschadigingen te zien. Er lopen wat strepen op m’n rug, maar dat is alles. “Nou Meesteres”, denk ik, “u heeft keurig de zwepen gehanteerd.”

Twee dagen later, op de party, bent u natuurlijk nieuwsgierig. “En, laat eens zien?” Ik draai m’n rug naar u toe, glimlach. “Niets Meesteres, u heeft zich keurig gedragen.” Uw vingers gaan over m’n rug. “Nou, er is wel wat te zien, hoor.”

Later op de avond stopt er iemand bij ons voor een praatje. Hij heeft twee nieuwe zwepen die u van hem aanneemt, om ze even keurend door uw handen te laten gaan. Heeft u op dat moment mijn in het begin van de avond toch wel wat spottend geuite: “Niets Meesteres, u heeft zich keurig gedragen” in uw hoofd? Kort klinkt het: “Draai je eens om.” Fel komt de eerste slag op mijn rug terecht. En feller volgen er meer. Later, op het toilet, zie ik het resultaat. Ik ben bont en blauw.

En zo denk ik alsnog twee dagen aan u, want bij zowel het slapen gaan, als overdag bij het dragen van kleding, voel ik mijn rug branden.