Een strafsessie
Ik ben al een dikke 3 jaar de vaste partyslaaf van mijn Meesteres Manita. Haar rechterhand, zoals Ze zelf wel eens gezegd heeft. Zij heeft ook diverse keren leuke sessies met me gespeeld buiten de party’s om. En zoals dat dan gaat, zeker op de party’s dus: het wordt allemaal wat vrijer, wat losser in de omgang. Daarnaast wil ik nog even opmerken, voor het verhaal, dat ik rook. Ik mag wel zeggen, stevig rook. En stevig is dus een sigaret of 40. Per dag. En Meesteres rookt niet. Helemaal niet. Ze heeft er zelfs een hekel aan als anderen in Haar buurt roken.
Op 22 augustus, een maandagmiddag, ontving ik van Meesteres een mail in mijn box die me volkomen verraste.
Dag slaafje,
Op donderdag 8 september wil ik je bij mij in de studio zien, omdat ik vind dat je gedrag op de party’s de laatste tijd te wensen over laat. Ik wil dat je weer eens een beetje beter op mij gaat letten. En ooit, lang
geleden, hebben wij wel eens een mailcontact gehad over dingen uit handen geven en jezelf overgeven. Door de party’s is dat er allemaal uit geslopen en dat gaan we nu weer opbouwen ten goede van de party en ons spel. Na de sessie verwacht ik dan ook dat je slaafsheid wel weer aardig is aangescherpt. Dus is het zeker de laatste keer ook dat jij dingen voor mij gaat invullen!
En om alvast een beetje voor de sessie in de stemming te komen geef ik je opdrachten voor de komende weken:
- Je gaat jezelf straffen! Vanaf morgen tel je elke sigaret die je rookt en voor je naar bed gaat mail je mij door hoeveel het er waren. Elk sigaret is een zweepslag met een zweep naar mijn keuze. Dus dat kan de cane zijn, de bullwhip, een strokenzweep, of welke zweep dan ook!
- Ook je tepels ga je elke dag weer een beetje trainen. Elke ochtend doe je de klemmetjes met de scherpe bekjes op je tepels en laat ze 12 minuten zitten. En elke avond, voor het slapen gaan, masseer je hard met je vingers je tepels gedurende 15 minuten.
- Ook elke dag 1 uur lang een plug in je kont doen, maar wel tijdens werkzaamheden als fietsen, stofzuigen of wat dan ook, als je maar beweegt. En elke avond voor het slapen gaan bind je een touw om je bovenbenen en ook een om je onderbenen zodat je benen strak tegen elkaar aan zitten en zo slaap je vanaf heden elke nacht.
- Elke maandag en donderdag draag je geen onderbroek. Iedere keer dat jij je ervan bewust bent dat je geen onderbroek draagt, ga je met je benen wijd zitten. Je mag deze dagen ook niet met je benen over elkaar zitten, ook niet met je enkels over elkaar. Elke keer dat je tijdens deze opdracht toch met je benen over elkaar zit, krijg je van mij op 8 september 3 minuten knijpen met mijn nagels in je tepels. Dus ik zou maar goed opletten en ook hiervan houd je zelf de stand bij. (De eerste 3 minuten heb je al te pakken.)
- De 2 dinsdagen ga je alleen naar de wc op het hele uur en tussen elk wc bezoek moet minimaal 2uur zitten. (Als het verkeerd is gegaan, meteen doormailen bij de aantallen van de sigaretten.)
- Op de 1ste vrijdag wikkel je je pik strak in huishoudfolie als hij in slappe toestand is (en eerst dubbelvouwen). Doe vervolgens gewoon je kleding aan en ga achter de computer je favorietefilmpjes kijken (wel filmpjes waarvan je geil wordt natuurlijk). Laat me weten hoe lang je dit volhoud, ik verwacht toch zeker een uur in stijve toestand. Als het lukt, mag je klaarkomen en daar wil ik dan een foto van hebben. Met de folie er nog omheen en het sperma erin.
- De laatste vrijdag is gewichtheffen. Je bindt je balzak af en daaraan hang je zoveel mogelijk gewicht. Hiervan wil ik ook een foto en ik wil weten hoeveel gewicht het was.
Op zondagavond mail je me een verslag van de afgelopen week. Dus deze week van woensdag t/m zondag en de week erna van maandag t/m zondag. En de woensdagavond voor de sessie wil ik een verslag van je zien over de laatste dagen. Zo, ik denk dat jij je niet zult vervelen en je zo goed kan voorbereiden op donderdag 8 september. Succes!
Je Meesteres
Ik kreeg het er gelijk warm van. Allereerst was ik verward door Haar toch misprijzende woorden over mijn gedrag. Ik deed toch altijd mijn best, was mijn eerste gedachte. Maar meteen daarop volgde het
inzicht dat Zij mij inderdaad wel eens kwijt was op de party, misschien wel eens te vaak. En ja, misschien was ik ook wel te zelfstandig bezig soms, iets te vaak dingen zelf regelen… En plaatste ik ook niet zo nu en dan een vraagteken bij een opdracht van Haar door met een reactie daarop te komen? Maar waar ik dus ook gelijk warm van werd was de uitnodiging voor weer eens een sessie. Wat leuk en wat lief van Haar! En aan deze sessie ook weer, net als bij de voorgaande, twee weken van opdrachten voorafgaande. O, wat
heerlijk! Ik was er gelijk opgewonden van. En wat moest ik nou allemaal doen? Ik las de mail nog een keertje, en nog een keer. Allemaal dingen die best wel te doen waren, met een dochter die door omstandigheden thuis zat. Het enige waar ik me zorgen om maakte, was het roken. Zeker nadat ik eens begon te rekenen. Oké, minderen zou wel lukken, maar ik schatte zo in dat ik toch nog wel op een sigaret of 15 op een dag zou komen, en dat maal 14 dagen, maakte… 210. Pfff, wat veel! En met wellicht wat dagen erbij dat ik wat meer rookte? Maar ja, hoe ‘hard’ zou Meesteres dat straks gaan spelen? Was volgens mij meer een knipoog, een eh mindplay. Want 210, of wellicht 240 slagen? Nee, daar geloofde ik niet in dat Ze dat zou uitvoeren. Ze wilde me gewoon bang maken voor het spel straks, op 8 september. Maar natuurlijk ging ik wel m’n best doen om te minderen, en dus zou het de komende tijd een afzien
worden, of eh, een keuze maken tussen nog een sigaret of een zweepslag . En waar ik het tot slot ook warm van kreeg, was de Haar beloofde hardere, strengere aanpak van me. Iets waar ik blij mee was, want dat was toch iets waar ik eigenlijk, diep in me, naar verlangde, wat ik toch eigenlijk van Haar ‘verlangde’? Meteen knipte ik dan ook van de ondertussen geprinte mail de eerste 3 hernieuwde regels uit:
- je geeft de dingen uit handen
- je geeft jezelf over aan Mij
- jij gaat geen dingen meer voor Mij invullen!
Ik ga niet een uitgebreid overzicht geven van wat ik allemaal gedaan heb in die 14 dagen. Ik licht er gewoon een aantal dingen uit die me in die 2 weken van opdrachten hebben bezig gehouden.
Ik was seksueel licht onrustig. Ik wist dat, omdat ik met mijn vingers aan mijn tepels wilde zitten. Ja, zo heeft een ieder zijn of haar ‘speciale’ gewoontes . Toch bleef ik er, maar met de grootste moeite,
vanaf, zeker ook na overleg met en het antwoord van mijn vriendin: ik denk dat jij heel goed weet dat Manita niet wil dat je nog iets zelf verzint wat betreft spelen! Natuurlijk heeft ze dat niet expliciet gezegd en zie jij een ‘vluchtmogelijkheid’. Moeilijk hè, je overgeven? :-)).
Ja, ik vind het moeilijk om me over te geven.
Nadat Meesteres later het stuk over mijn gedachten over opdrachten uitvoeren en met mezelf spelen in het verslag had gelezen,was Haar reactie daarop heel duidelijk: Jammer hoor, mijn slaafje, dat je het zelf niet kon bedenken, terwijl je het antwoord zelf heel goed weet! De komende 2 weken leef je met je Meesteres en eventuele buitensporige uitspattingen van jouw kant zijn dus niet toegestaan!
Wat vervolgens bij mij weer opriep of het me mezelf spelen onder een buitensporige uitspatting zou vallen. Mijn gedachteantwoord daarop was: ‘Ja, dat valt onder een buitensporige uitspatting, omdat deze periode mijn lichaam van mijn Meesteres is en dus mag ik daarmee alleen maar spelen met uitdrukkelijke toestemming van Haar.’ Wat ook weer aansloot bij de regel: je geeft jezelf over aan Mij.
Met de eerste dag de oppompbare plug in voelde ik me heel even een slet. Waarom? Weet het niet. Misschien vaag het idee dat ik genomen werd door mijn Meesteres? Nou ja, indirect dan , want
van Haar moest ik de plug immers in? Maar dan nam Ze me op dat moment wel met twee vingers, haha. Want ja, anaal wat gewend – Meesteres met Haar hand, of met Haar giant dildo – was en is deze plug voor mij een weten dat-ie er in zat, maar veel meer was het ook niet. Was toen dus, bij aanschaf, eigenlijk een miskoop geweest. Maar goed, op de dag van de sessie zou Meesteres me vast wel weer anaal gebruiken met eerst Haar hand en daarna de giant dildo. Hmmm.
De eerste halve week van de 2 weken opdrachtenperiode was ik ook danig geïrriteerd. Door het minderen van het aantal sigaretten. Natuurlijk had ik kunnen smokkelen met het roken, dus liegen, want daar zou Zij immers niets van merken? Maar zo werkt het spel voor mij niet. Iemand die zoiets zou opperen, snapt niets van het bdsm. In ieder geval zit ik niet zo in elkaar, ik ben eerlijk naar mijn Meesteres in wat ik doe en niet doe in thuisopdrachten. De irritatie werd ook danig versterkt op de eerste sliploze dag, met dus ook het niet mogen kruisen van de benen en enkels; ik zit namelijk altijd met de benen over elkaar. En dus werd ik er in de loop van die dag helemaal gek van. Toch ging het – met de grootste moeite – goed, totdat ik ‘s avonds in een nadenken achter mijn bureau ging zitten. Met een hardop gekreund “Ohhww” was ik me, kort nadat het me gebeurde, ervan bewust dat ik met de benen over elkaar zat. En dus…, dat ik daarmee 3 minuten tepels knijpen op de dag van de sessie erbij had. Pfff. Want iedereen die de kracht van Meesteres’ vingers kent en/of het venijn van Haar nagels, weet dat een ‘pfff’-gedachte meer dan terecht is.
En de eerste vrijdagopdracht ging ook niet echt lekker. Was eerst namelijk een tijd aan het worstelen om mijn pik in de folie te krijgen, want probeer maar eens alleen om je pik dubbelgevouwen te houden en er onhandelbaar folie omheen te wikkelen. Een bijna onmogelijke taak. Uiteindelijk, met de ballen erbij, leverde me het, na 3 pogingen, een resultaat op waarvan ik vond dat het ermee door kon. Voor de pc gezeten zag ik de, meestal 20 seconden, filmpjes voorbij komen: fucking machine, al dan niet gebruikt in bdsm situaties, ballgagged subs, gebonden subs, met en zonder vib, hogtied, gespankt, electro, zwepen, subs met afgebonden borsten, met monddildoknevel in de Domme bevredigend, tepelklemmen, al dan niet met gewichten eraan, opblaasbare pluggen… Ik kreeg er geen stijve van. Eigenlijk nooit van filmpjes, misschien heel even bij de start. Ik word er meestal wel geil van, zeker als ik me ook nog eens stimuleer. Maar dat mocht nu immers niet? En dus liet ik, met de armen over elkaar en met de dubbelgevouwen en ingepakte pik onder de kleren, de filmpjes aan me voorbij komen. Ik moest me op een gegeven moment echt dwingen om te blijven kijken, maar met een lichte hoofdpijn en trek in een sigaret verlangde ik ernaar dat de tijd om was. Ik wilde niet langer vrouwen op filmpjes, ik wilde (en wil) een vrouw van vlees en bloed, voelbaar, aanraakbaar. Ik voelde me alleen, eenzaam. Ik raakte alleen maar zwaar gefrustreerd van deze opdracht. En na 50 minuten hield ik het voor gezien, ik kon die laatste 10 minuten niet meer uitzitten. Dus het klaarkomen liet ik ook maar voor wat het was, omdat ik vond dat ik dat niet verdiend had. Maar het leverde me wel wat op. Nadat Meesteres het eerste verslag had gelezen, en met een reactie terug kwam: En sorry Meesteres, maar na 50 minuten houd ik het voor gezien, ik kan die laatste 10 minuten niet meer uitzitten? Dat is dus de opdracht niet naar behoren uitgevoerd! Die 10 minuten tel ik op bij de eerste 3 minuten van tepels knijpen. (En met die van de benen over elkaar is de tussenstand tot nu toe 16 minuten.) Dus denk er de volgende keer eerst nog even goed over na als je een opdracht wilt afbreken!
En wat me verdrietig stemde, zeker in de eerste week, was het roken. Terwijl ik eigenlijk best trots kon zijn op het resultaat tot dan. Zo rond de 15 op een dag, soms iets erboven, maar ook soms er beneden. Iets wat Meesteres ook vond: Ik kan het bijna niet geloven, omdat jij als schatting aangaf dat je ongeveer 35 sigaretten per dag rookt, en dan uiteindelijk uitkomt op rond de 15 stuks. Netjes hoor, en je spaart nog geld uit ook! (Dus het is en jezelf straffen en geld verdienen tegelijk, haha.) Ben benieuwd of je deze hoeveelheid kunt aanhouden. Maar ondanks die mooie dagresultaten zag ik wel het totaal steeds meer oplopen. En dus maakte ik me toch druk om het aantal zweepslagen; als die nu eens daadwerkelijk werden gegeven op de dag van de sessie? Want toen ik Meesteres een keer een wat slechter dagresultaat roken door mailde, kreeg ik als reactie terug: Dag slaafje, haha, ik dacht wel dat jij je zelf zou gaan martelen. Ga zo door, des te meer lol heb ik nu en op de dag van de sessie! Je Meesteres.
Dat de eerste dagen wat mopperig waren verlopen, ook in de verslaglegging naar Meesteres, werd ook duidelijk uit de mailreactie van Haar:
Dag slaafje,
Je verslag, tja wat zal ik zeggen, na mijn idee veel te veel gemopper? Wat minder roken al niet te wegen kan brengen hè! Een humeurige vent die dat wil verhelpen door zichzelf te verwennen en ook nog wil klaarkomen.
Ik ga wat veranderen: Elke dag moet je 3 keer klaarkomen, hiervoor mag je bovenstaande klemmetjes, de plug en de touwen van je benen gebruiken. Lukt het je niet om op een dag 3 keer klaar te komen, dan komt deze opdracht weer helemaal te vervallen en gaan we weer terug naar de oude situatie: geen seks met jezelf in welke vorm dan ook. Alleen mijn andere opdrachten blijf je dan dus uitvoeren. Je Meesteres.
Hiermee had Meesteres me dus mooi tuk. Want ik heb tijd nodig om te kunnen komen, en waar moest ik 3 keer die tijd vandaan halen met dochter thuis?
Toch deed ik de volgende dag pogingen. De eerste keer bij een plaatjesserie, toen dochter nog in bed lag. Met bijna een bevredigend resultaat, maar… de 2 buurvrouwen die het nou net nodig vonden om bij mij voor de deur hun kletspraatje te houden deden mij mijn trekbewegingen stoppen. De tweede poging vond anderhalf uur later plaats, op het toilet, met klemmetjes op de tepels. Maar dat ging niet; de kale omgeving van het toilet inspireerde me niet om te kunnen komen, zelfs niet met de klemmetjes op. Nou ja, bedacht ik toen: heb nog een uurtje of 12, dus alle kansen nog, toch?
Een half uurtje later deed ik trekpoging drie. Had net weer de leuke serie van facesitting plaatjes geopend en was net begonnen om me op te warmen toen dochter uit bed kwam. Da-ag, derde poging.
Maar ik bleef volhouden. Onder de douche deed ik de vierde poging. En dat lukte dus… bijna. Maar waarom – en dat snapte ik dus echt niet – maakten mijn gedachten net een switch op het moment suprême, waarmee ik even een moment van de geile gedachte weg was, en daarmee ‘faalde’ het komen. Dat was nou wel k.. zeg.
De laatste poging deed ik toen dochter ingespannen achter de pc zat. Ik ging de hal in, sloot de deur van woonkamer naar hal, ging de keuken in en op mijn hurken, de rug tegen een kastje, deed ik de vijfde poging. Maar dat was sowieso een verloren inspanning, want ik was er te gespannen voor, lette teveel op het raam en luisterde of ik de deur naar de hal hoorde. Die ik dus inderdaad dan hoorde opengaan. Net op tijd kreeg ik mijn broek omhoog, voordat dochter de keuken binnen stapte om wat te drinken te halen. Nadat ze een mok met frisdrank had ingeschonken, vroeg ze: “Wat deed je eigenlijk in de keuken?” Ik: “Even goed kijken of ik niets vergeet voor de boodschappenlijst.” Een uitleg die geaccepteerd werd. Pfff. Maar ondanks dat het gesjor aan de pik prettige belevingen waren geweest, betekende het niet gekomen zijn wel dat ik dus de resterende opdrachtentijd (8 dagen lang) seksueel niets meer kon, meer mocht doen.
De 2 dinsdagen dat ik alleen op het hele uur naar het toilet mocht en dat tussen elk wc bezoek minimaal 2 uur moesten zitten, brachten mij niet echt in de problemen. Misschien, zo bedacht ik, was die minimale tijd van 2 uur afgestemd op de plasbehoeftes van Meesteres zelf? Ik kon bij die gedachte een grijns niet onderdrukken.
De enige keer dat ik wat in de problemen kwam, was op de 2e dinsdag. Om 19 uur moest ik eigenlijk plassen, tenminste, voelde een lichte aandrang. Maar… ik had geen zin om naar het toilet te gaan. Ja, stom natuurlijk, zeker omdat ik bij het kijken naar Big Brother de tijd van 20 uur vergat. En toen had ik dus wel ineens een probleem en daarmee kwam ook de vraag: zou ik het tot 21 uur redden of niet?
Ik zocht de nodige afleiding op het internet en zo ging het net, maar het water stond me toen wel achter de ogen, haha.
De laatste vrijdag ging nagenoeg alles wat ik moest uitvoeren, mis. De speciale opdracht, het afbinden van de ballen en er daarna gewicht aan hangen en de dagopdrachten tepels hard masseren voor het slapen gaan en het gebonden slapen, want… dochter hing de hele dag ziek thuis. Wat betekende, een opbiechtende mail naar Meesteres. Nou, dat leverde me dus wat op… Zowel aan inhalen, de volgende dag, als aan straf.
Dag slaafje,
zo dan krijg je het nog druk vandaag! Het gewichtheffen van gisteren doe je dan ook maar vandaag, als extra, de minuten ‘het spelen met de tepels’ verdubbel je vandaag, dan heb je het van gisteren ingehaald. En voor het niet gebonden slapen krijg je 25 extra zweepslagen, dus dat staat nu op een totaal van 171 (geluksvogel!).
Wat me een zucht deed slaken waren de 25 extra zweepslagen. Want langzaamaan begon het maar steeds groeiende aantal te ‘verrekenen’ zweepslagen me toch zorgen te baren. Ik begon bang te worden voor de sessie, ging er tegenop zien. Vroeg aan mezelf: ‘Is dat terecht Meesteres, die angst van me? Ja hè? Of is die straf, dat aantal slagen, ook mindplay van U?
Geloof van niet…’
Een onzekerheid die me bezig bleef houden. Zat steeds op 2 gedachten te hinken: Nee, dat doet Ze niet, dat voert Ze echt niet uit, want 230, 240 slagen, dat kan je als slaaf toch niet ‘hebben’? En: Ja, Ze voert die straf wel uit, want Ze is er hard, er ‘wreed’ genoeg voor.
Vond ik het daarmee allemaal niet leuk meer? Jawel hoor . Want de zondagavond, met nog een halve week te gaan naar de sessie, vroeg ik mezelf dus af: ‘Vind ik het nog wel leuk?’
Mijn reactie kwam meteen erop: ‘Jazeker.’ Met, na een korte pauze, de grijnzende toevoeging: ‘Nog wel’.
Maar die gedachte van ‘Nog wel’ werd dinsdag, met nog 2 dagen naar de sessie te gaan, aardig aan het wankelen gebracht, toen ‘s ochtends in de mailbox het volgende berichtje van Meesteres stond:
Hoi slaafje, ik ben zeer benieuwd woensdag naar je verslag van de laatste 3 dagen, want dan kan ik goed inschatten hoe nerveus je bent! Het tijdstip van de sessie laat ik je weten zodra ik alles geregeld heb, maar plan tussen 13.00 en 20.00 uur niets in. En 220 slagen…, het wordt steeds beter, zal toch ook maar even een camera meenemen voor de mooie striemen en blauwe plekken!
Slaap lekker!
Je Meesteres.
Met de klemmen op mijn tepels zat ik na te denken over de mail, over of ik nerveus was. Gespannen, ja, dat wel. Maar is dat niet hetzelfde? Toch zal ik donderdag pas echt nerveus zijn, toch? Ja, beantwoordde ik die vraag aan mezelf, maar tegelijkertijd gaf ik aan mezelf aan: wees eens eerlijk naar jezelf, hoe lang geleden is het al niet dat je aan je 2 mailvriendinnen berichtte dat je tegen de sessie opzag? Vanwege en het aantal slagen en die nagels van Meesteres in je tepels?
En dus… was ik al lange tijd nerveus. Net zoals het stukje zin zodra ik alles geregeld heb me nerveus maakte. En ik wist wel dat zoiets op van alles en nog wat kon slaan. Van oppas regelen voor de hond tot aan…, nou, noem maar op. Het hoefde immers niets van doen te hebben met de sessie zelf, die bijna als terloops geplaatste opmerking?
Nee, maar ik was er wel van overtuigd dat Meesteres die wel bewust in de mail had neergezet, alleen al ommijn nervositeit aan te wakkeren.
En die bleef dus ook aanwakkeren, want ‘s avonds zat ik me bezig te houden met: Hoeveel tijd heeft Meesteres nodig voor 250 zweepslagen? Was iets wat natuurlijk afhing van mijn eh, opnamevermogen. Er zou zo nu en dan een rustpunt moeten zijn omdat ik voor een moment even niet meer kan hebben, kan incasseren, toch? Maar hing dat ook niet af van de soort zweep, van de slagkracht die erachter zat, van mijn reacties… Hoe ik ook mijn hersenen kraakte, ik kwam daar, over de tijdsduur, niet uit. Net zo min overigens als over de volgende hersenkraker: Zou de straf nu echt als straf bedoeld zijn? Dus…, zou Meesteres echt geen rekening met me houden, zou Ze me het aantal slagen gewoon in 1x geven? Neeeh… Ik zou vast die ‘straf’ gedoseerd door de hele sessie heen krijgen, ja, daar was ik van overtuigd.
En Meesteres bleef me prikkelen, want de volgende dag, de woensdag en tevens laatste dag voor de sessie, kwam er weer een mail van Haar binnen:
Dag slaafje,
Wij verwachten je morgen om 15.30 uur op de Showboat! Je hoeft je best niet te om nerveus te worden, want dat gaat vanzelf wel gebeuren. Vanavond krijg ik nog een verslag van de laatste 3 dagen en een totaalstand van het tepels knijpen door mij en het aantal zweepslagen tot bedtijd van vandaag. Maar tel er wel nog even de sigaretten bij op die je hebt opgerookt voordat je morgen bij mij in de studio komt. En voordat je komt ben je anaal goed schoon, kompleet geschoren (oksels, pik en gezicht), heb je gepoetste schoenen aan en een nette broek en overhemd ( let op dat ze netjes gestreken zijn) en heb je de stalen plug in op weg naar de studio.
Dat is het voor nu, maar blijf je mail nakijken tot een uur voordat je in de studio moet zijn, want misschien veranderd er nog wel wat!
Je Meesteres
En meteen, bij de start van het lezen al, was ik met de eerste zin bezig: Wij verwachten je morgen om 15.30 uur op de Showboat! Wie zijn wij? Meesteres en Rob? Dat leek me het meest waarschijnlijke, maar… eerder had Meesteres gezegd dat Ze zelf een camera mee zou nemen voor het maken van ‘leuke’ plaatjes van striemen en blauwe plekken. En Rob zou wel op z’n werk zijn. Maar… iemand anders dan Rob kon het toch niet zijn? Een andere, een tweede Meesteres naast mijn Godin? Nee, dat kon ik niet geloven.
Ik zette de pc in stand by, omdat ik naar het 6-uur journaal wilde kijken, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik de helft van het journaal niet meekreeg; mijn gedachten bleven bij Wij verwachten je.
Pas na het journaal, toen ik naar de keuken ging om tosti’s te maken, dacht ik ineens aan de kleding. Waarom moest ik in hemelsnaam nette kleding aan, een nette broek (die ik niet eens heb) en een overhemd? Wat raar! Waarom was dat? Gingen we dan weg, ergens naar toe? Of moest ik er netjes uitzien voor dan toch een Gaste van Haar?
En niet nerveus hoeven worden? Nou, dat was ik dus gelijk wel van de mail. Ik kroop weer achter de pc om het bericht nog eens te lezen. Er is morgen iemand bij in de studio, dat kon niet anders, want dat stond er toch? En waarom zou er nog wat kunnen veranderen? En waarin dan? In tijd? In locatie? En had dat dan te maken met de geheimzinnige tweede persoon?
De teevee bracht me geen afleiding en ik wist dus dat ik me niet meer los zou kunnen maken van de mail. Wie was er morgen bij, wie konden wij zijn?
Jeetje zeg, Meesteres hield me wel bezig. Had dus nu echt geen idee meer wat Ze van plan was, wat voor plannetje(s) Ze had uitgebroed voor morgen. Zou Ze me echt ergens anders mee naar toe nemen? Voor een spel in het bos? Pfff, hoopte dus echt van niet! Maar het was er mooi weer zat voor. Of… toch een tweede Meesteres erbij? Maar wie dan?
Onrustig ging ik de nacht in, de laatste nacht voor morgen, de dag van de sessie.
De dag van de sessie
Als om even na half acht het monotone gedreun van de wasmachine van de bovenbuurvrouw begint, probeer ik dat te negeren, maar dat is vergeefs; om kwart voor acht ben ik m’n bed uit. Ik heb dus alle tijd tot half vier, iets wat ik weet, maar niet helpt op zo’n dag als deze. Binnen de kortste keren zit ik dan ook al op het notitieblok te kijken wat ik ‘allemaal’ moet doen, en wat ik mogelijk nu al kan doen. Ik besluit dan om eerst even de mailbox in te gaan en daarna een eerste klysma te nemen.
In de mailbox staat Meesteres al, met een reactie op de rokenmail van me, van gisteravond. Haar mail maakt me niet eh, rustig(er) . 🙂
Dom slaafje,
Dat had je zelf wel kunnen bedenken, want op de dag zelf wordt je nerveus en ga je veel roken, dus wordt het steeds moeilijker om je zelf in te houden en ik wil dat je jezelf blijft straffen totdat ik het van je overneem. En dat is pas om 15.30 uur als je bij ons in de studio komt.
Je Meesteres.
Weer dat dubbele, het ‘ik’ en het ‘wij’ in Haar mail… Nou ja, om half vier weet ik wie ik te zien krijg. Ik brand van nieuwsgierigheid!
Maar nu ga ik echt eerst naar de badkamer voor de eerste, uitgebreide klysma. Meteen erna beslis ik om ook vast mijn onderkant, dus pik en balzak en rond de aars, te scheren en ook de oksels neem ik gelijk mee. Daarmee klaar neem ik, terug in mijn kamer, een diarreeremmer in.
Na een sigaret (de 3e van vanochtend) buig ik me maar eens over overhemden. Het is 9.50 uur. Onderaan de stapel met donkere en zwarte T-shirts vind ik 2 zwarte overhemden. De ene is dun en van nylon, de ander is dikker en van katoen. Beide zijn gekreukt. Natuurlijk. De kreukels zijn er niet echt uit te krijgen. Ook niet echt verwonderlijk, na zo lang ongebruikt in de kast te hebben gelegen.
Terwijl ik mijn best doe op het strijken, vraag ik me nog steeds af waarom Meesteres mij nou moet pesten met Haar keuze voor een overhemd. Het is mijn keuze niet. Ik ben al geen overhemdenfiguur en ik kan me ook niet heugen wanneer ik een overhemd gedragen heb.
Ik hang de gestreken overhemden buiten, aan hangertjes, om wat frisse lucht op te doen. Straks maak ik wel de keuze welke ik aan zal trekken.
Nadat de hemden hangen, ga ik op zoek naar de zwarte spijkerbroek, de enige broek die nog een beetje voor netjes door kan gaan. Tussen één van de twee stapels T-shirts vind ik de gezochte broek.
Wat moedeloos kijk ik naar de broek, die ooit zwart is geweest. Er is één troost: deze is in ieder geval niet gekreukt. Toch ga ik er nog even met de bout overheen; de broek hang ik over de stoel, bij de openstaande deur naar de tuin.
Bij de tweede mok koffie van de tweede koffieronde neem ik een sigaret. De 4e van vanochtend. Het is 10.57 uur.
Nog 4 uur voor het vertrek naar de boot. En wat heb ik nog te doen? Ik wil me nog een 2e klysma geven, ik moet m’n gezicht nog scheren, ik moet de schoenen nog poetsen. En me douchen natuurlijk. Maar meer niet.
Nog 4 uur… Wat moet ik in godsnaam doen? Ik breng wat tijd door achter de pc.
Tegen twaalven ga ik naar de badkamer voor de volgende, en laatste, klysma. En terug in de kamer neem ik nog een diarreeremmer.
Ik leg de broek over een eettafelstoel, haal de overhemden naar binnen, leg ze ook over die stoel. Zoek zwarte sokken en een eveneens zwarte onderbroek uit, die ook bij de andere kleren gaan. Direct erna ga ik naar de hal, waar ik mijn schoenen poets en zet ook die klaar naast de stoel. En dan?
Een sigaret, de 5e. Het is 12.18 uur. Ik moet alleen nog mijn gezicht scheren.
Tussen alle bedrijvigheden door heb ik een viertal maal de mailbox gecheckt, die iedere keer leeg was.
Wat ga ik doen? Ik besluit wat kleren in een tas te stoppen voor de terugweg, m’n spijkerjasje, een T-shirt. Voor als het laat wordt, en misschien kouder is vanavond. Want eigenlijk moet ik ook naar de redactie, voor de eerste vergadering na de zomerstop. Betwijfel of ik er na de sessie nog wel zin in heb.
Ik geef de stalen plug een touwtje. Onderop heeft de plug namelijk een oogje, voor een touwtje, opdat als de plug in z’n geheel naar binnen zou schieten, deze er in ieder geval nog uitgetrokken kan worden. Neem tenminste aan dat het oogje voor dat doel bedoeld is.
Ik ben rusteloos, gespannen. Ga naar de badkamer, om me te scheren. M’n gezicht dus. En daarmee staat er niets meer op het lijstje.
Hoe laat zal ik gaan douchen? Kwart over twee? Kan ik erna nog even ‘uitwasemen’ voordat ik, vlak voor vertrek, m’n kleren aantrek.
Het is 13.08 uur.
Sigaret 8, 13.30 uur.
Ga ik vast douchen? Ja. Kan ik ook m’n maag masseren, die zeerder gaat doen. De maagpijn verdwijnt onder de douche, een uitgebreide, een lange.
Erna trek ik de kamerjas aan, maak m’n bril schoon. Niet dat het een belangrijk iets is om te doen, want ik heb toch tijdens de sessie de bril af (en zie daardoor te weinig naar m’n zin).
Ik ga buiten nog even uitdampen, met een sigaret; het is 14.08 uur.
Het lukt me buiten niet om uit te wasemen. Ik voel dat ik licht klam ben, ik voel druppeltjes onder mijn oksels vandaan komen; het is het teken dat ik nerveus ben.
Dan is het 14.30 uur.
Geen mail. Laat Outlook voor alle zekerheid nog een paar minuten open. Maar nee, er komt niets binnen en dus… gaat het (wat dat dan ook gaat worden) om 15.30 uur beginnen.
Ik ga de twee mij zo bekende toegangsdeuren door. Meesteres staat niet in het halletje, dus vermoed ik dat Ze al in de studio is. Maar dat weet Arie, die achter de balie zit, ongetwijfeld. Nadat ik hem begroet heb, opper ik dan ook: “Manita is zeker beneden?” “Eh, nee, ik geloof dat ze aan de bar zit.”
En dat blijkt te kloppen. Meesteres zit op de hoek me op te wachten, een lach op Haar gezicht. “Ik had al een vermoeden dat jij het zou zijn”, en met een blik op Haar horloge, “en keurig op tijd.”
Met een “Hoi” en 3 zoenen op de wangen begroet ik Haar.
“Wil je eerst nog wat drinken?”
Ja, dat wil ik zeker graag en ik vraag een cola aan de wachtende en lachende Danielle.
“Heb je Rob al gezien?”
Ha, dus toch Rob!
“Nee, nog niet.”
Blijk ik hem net mis te zijn gelopen, waarschijnlijk terwijl ik mijn fiets aan het parkeren was. Maar als hij zich wat later bij ons heeft gevoegd en ik mijn cola op heb, geeft Meesteres het sein om naar beneden te gaan.
“Zo,” klinkt het van Meesteres, als we beneden in Haar ruimte staan, “dus jij bent even kwijt hoe jij je Meesteres dient te begroeten, want boven aan de bar een ‘Hoi’? Is dat een wijze waarop jij Mij begroet?”
Haastig laat ik mij op mijn knieën vallen en kus de wreef van Haar gelaarsde voeten.
“Hm”, is de korte reactie. “Nou, kleed je maar uit.”
Snel ga ik in het halletje naast de ruimte uit de kleren, om weer helemaal naakt terug te keren.
Ze schiet in de lach als Zij het touwtje ziet dat tussen mijn benen hangt.
“Het lijkt zo wel of je een tampon in hebt!” schatert Meesteres.
Maar daarna is het over met de pret. Ze wijst naar het rek en gebiedt me passende boeien uit te zoeken en om te doen. Daarmee klaar ‘mag’ ik onder de takel komen staan, eigenlijk een vast begin van onze sessies.
Ik kijk toe hoe de polsboeien met musketons aan de ogen van de stang worden gehaakt. Kort erna het ratelende geluid van de lier als ik strak word getrokken. Mijn ballen worden afgebonden met een dun koord. Strak. Dan draait Ze me iets bij, zodat ik schuin naar het rek met al Haar attributen gekeerd sta.
Meesteres ijsbeert tussen de ruimte tussen mij en het rek heen en weer.
“Ik heb hier (een hand van Haar gaat er even bij langs) al de hele serie zwepen die ik op je ga gebruiken, hangen, maar eerst nog even wat anders.”
Ze stopt Haar lopen, kijkt me van een afstandje aan. “Vanaf nu spreek jij mij altijd aan met Meesteres, dus of Meesteres of Meesteres Manita, maar dus nooit meer met alleen maar Manita, tenzij ik het aangeef.”
“Ja Meesteres.”
“Vanaf nu toon jij je respect naar mij en wil ik ook je dankbaarheid horen.”
Dan loopt Ze op me toe. Haar handen gaan omhoog, richting mijn tepels.
“En dan nog wat. Nooit trek jij je bovenlichaam meer terug of draai jij je lichaam van me weg als mijn handen naar je tepels gaan.” Haar vingers hebben mijn tepels te pakken.
“Ja Meesteres.”
Ik sluit mijn ogen als Haar nagels zich in mijn tepels ‘vast bijten’. Ohh, wat doet dat weer een pijn!
“23 Minuten hè? Nou, ìk zal daar van genieten.”
Ineens laat Zij ze los. Opgelucht laat ik adem tussen mijn lippen doorsissen.
Dan, plotseling, een klap, met Haar vlakke hand, in mijn gezicht. Ik ben geschokt.
“Wat heb ik je nou net gezegd! Over dankbaarheid?”
O jee. Haastig prevel ik: “Dank U, Meesteres.”
Met een ruk keert Ze zich om, loopt naar het rek, voor de eerste zweep.
Terwijl Ze naar me terug loopt, zegt Ze: “En wat ik zonet van de tepels zei, geldt ook vanaf nu voor de zwepen: nooit trek jij je lichaam meer terug als ik je met wat voor zweep dan ook wil slaan.” Ze staat nu voor me, Haar ogen priemen zich in die van mij. “Jouw lichaam is van en is er voor mij. Begrepen?”
“Ja Meesteres.”
Jeetje, gaat het door me heen, dat is allemaal heavy wat Ze van me verlangt.
In een soepele, verticaal draaiende beweging, zwaait de zweep nu door de lucht, waarbij de stroken me niet al te hard raken.
“Je telt hardop, waarbij steeds het even in slaan natuurlijk niet in de telling wordt meegenomen.”
“Ja Meesteres,” antwoord ik zachtjes.
Dan raakt de zweep me hard en vol. Echt hard en vol. Pfff. Dit is menens! Ik sluit mijn ogen, om de pijn te kunnen controleren voor mezelf, maar ook dus om deze harde slagen niet te zien aankomen, waardoor ik misschien mijn lichaam terug zou trekken, iets wat me zeker nu niet verstandig lijkt!
Na 10 slagen stopt het. Voorzichtig open ik mijn ogen, om te zien waar Meesteres is, om te kijken wat Ze doet. Nou, dat voel ik dus gelijk als ik al weer een slag in mijn gezicht te pakken heb.
“Je bent toch echt hardleers vandaag! Of heb je je verstand soms thuis gelaten? Want wat wilde ik van je horen!”
Geschrokken reageer ik. “Dank U, Meesteres.”
O, mijn god, wat gaat er toch gebeuren vanmiddag? Wat begint Meesteres dit spel hard! Of…
Bij de volgende serie van 10 net zo harde slagen als zonet begint dan eindelijk (!) het besef bij me door te dringen dat dit… geen spel is, dat dit geen ‘gewone’ en leuke sessie als anders wordt. Dit is menens. Dit is, dit wordt… een echte, heuse strafsessie?
“Dank U, Meesteres,” hoor ik mezelf op tijd zeggen. Want ik ben nog even met mijn gedachten elders. Bij hoe ik er toch bij ben gekomen dat dit een leuk spel zou worden. Zoals anders. Oké, met ‘wat’ meer zweepslagen dan anders. Zo tussen de andere dingen door, als misschien electro en fisten en de giant dildo. Goh, hoe dom kan een slaaf toch zijn, bedenk ik wrang.
“Dertig. Dank U, Meesteres.”
Terwijl Meesteres een andere zweep pakt, hoor ik Haar als terloops zeggen: “Goh, hoeveel slagen, hoeveel straf had je zelf ook al weer bij elkaar gerookt? Eh, 262 hè? Nou, weet je wat, dan rond ik dat af op 270.
Vind ik een mooier getal. Hm? Vind jij dat ook niet?”
“Ja Meesteres.”
Ik laat het wel uit m’n hoofd om Haar in deze tegen te spreken. Na het volgende rondje van 10 wordt deze zweep tussen mijn lippen geduwd. Haar handen gaan naar mijn tepels, ik sluit mijn ogen.
“Want die moet ik niet vergeten natuurlijk.”
Nagels. Pijn. Martelende pijn. Van mij mag Zij ze vergeten.
Ik voel de zweep tussen mijn lippen vandaan getrokken worden, ik voel de zweep over mijn rug gaan, over mijn billen gaan. Ik doe mijn ogen niet meer open, nooit meer. Jeetje, wat een pijn!
Ik verlies me zelfs in de pijn, heb moeite om erbij te blijven, bij de les te blijven, bij het tellen dus, in de korte pauzes die Meesteres me ‘schenkt’ na weer een tiental slagen en mijn “Dank U, Meesteres.” Want op een gegeven moment vraag ik me af, terwijl Meesteres een andere zweep pakt, hoeveel slagen ik heb gehad. Bij hoeveel was ik nu net gestopt met tellen? Moet ik nou zo bij 61 beginnen? Of sloeg ik er dan 10 over?
Jeetje, het angstzweet breekt me uit, want zeker weten dat Meesteres zal weten als ik me vertel, als ik er ‘zomaar’ 10 zal overslaan.
Voorzichtig roep ik bij de volgende slag “61.” Geen reactie van Meesteres. Pfff, gelukkig dus het juiste getal!
En één keer ben ik zo ‘stom’ om me terug te trekken, in een soort van reflex. Dat ontgaat Meesteres niet, natuurlijk niet. De slag raakt me nog wel, aarzelend geef ik nog aan: “84.”
“Goed, dat was een misser van je, slaaf. En dus tellen de laatste 10 niet. Begin maar weer bij 74.”
Ik hoor de lier ratelen, voel m’n armen zakken, zie de handen van Meesteres omhoog komen, maar deze keer niet voor de tepels; Ze maakt haakt de musketons los van de boeien.
“Haal die plug maar eens uit je reet, maak die schoon met een tissue en leg die dan op een handdoekje op de grond.”
“Ja Meesteres.”
Zwijgend ontdoe ik me in de hoek van de plug.
“Jeetje, wat een klein ding!”
“Ja Meesteres, dat had ik U toch gezegd dat deze eigenlijk een miskoop was?”
“Nou ja, kan je in ieder geval nog gebruiken als gewicht.”
Ze wijst vervolgens naar de grond voor de lier. Kortaf klinkt het: “Ga hier op de grond liggen, op je buik.”
Ik ga liggen, voorzichtig, vanwege mijn afgebonden ballen.
Weer hoor ik de lier ratelen. Neem aan omhoog, maar… het ratelende geluid klinkt wel erg lang door. Dan voel ik het ijzer van de stang op mijn onderbenen komen, drukken. Ik voel hoe de enkelboeien worden vast geklikt.
Nogmaals klinkt het rammelende geluid, gaan m’n voeten omhoog, komen m’n onderbenen van de vloer.
Jeetje, gaat het wat paniekerig door me heen, Ze gaat me toch niet ondersteboven ophangen in de takels?
Maar nee, met net mijn buik van de grond stopt het takelen.
“Zo,” hoor ik Meesteres, ergens achter me vandaan. “Zo hang je er mooi bij. Want ook deze – en even raakt een hand m’n rechter voetzool – ontkomen niet aan de zweep.”
Nee hè, gaat het door me heen, dat zal Ze toch niet menen? Nou, wel dus. En het blijft niet bij 10. Weet al lang niet meer of het er nu 30 of 40 waren, of iets er tussenin. Pijn, een zijn in pijn. Iets anders is er niet meer voor me. Ja, ellende. En een me steeds kleiner voelen worden, een niets meer zijn dan… genot voor Haar, mijn Meesteres?
“Draai je om.”
Ik draai me om, op m’n rug. De stang aan de kabel draait mee in de beweging van mijn benen. Meesteres komt achter m’n hoofd staan, zet dan Haar gelaarsde voeten naast mijn gezicht. Hoog torent Ze
boven me uit. Naast me Haar laarzen, erboven het nylon van de panty, ver erboven de zoom van Haar korte leren rok. Dat is genieten… als het een normale sessie zou zijn geweest.
De zweep raakt mijn pik. Tel. Pijn. Klap. Ogen dicht. Tel. Klap. Pijn. Tel. Stoppen. “Dank U, Meesteres.”
Even rust. Ik open mijn ogen. Meesteres buigt zich voorover. Haar vingers grijpen mijn tepels weer, ik doe mijn ogen weer toe, Haar nagels klauwen zich wederom in mijn tepelvlees. Opnieuw heel eventjes een pauze daarin. Als ik mijn ogen andermaal open, zie ik vlak boven me de smalle reep leer van de slip van Meesteres; Haar bedekte kruis en billen zijn vlak boven mijn gezicht!
Zij weet dat Zij mij hier heel erg gelukkig mee maakt, mee zou maken als… de situatie voor mij anders was geweest. Maar als Ze mijn tepels opnieuw pijnigt, moet ik mijn ogen weer sluiten; ik kan ze met die helse pijnen gewoon niet open houden. En ja, ik probeer, ik dwing zo nu en dan mezelf de ogen te openen, omdat ik wil genieten van deze sporadische gunst. Maar met telkens die paar seconden die ik krijg, die er is, geef ik mezelf dat genot niet; het lukt zo niet. En ik ben ervan overtuigd dat Meesteres dat weet, en dat Ze er van geniet. Zij wel.
Meesteres zit op een kruk, bij de muur. Ik ben bevrijd van de takel en zit voor Haar.
“Wil je wat drinken?”
“Mwah, weet het niet Meesteres.”
“Verdomme, nou stop je ook eens een keer met die ontwijkende antwoorden van je! Ik wil vanaf nu ook steeds een duidelijk ja of nee of een helder antwoord van je horen. Dus, wil je te drinken?”
“Nee Meesteres.”
“Zeker weten?”
“Ja Meesteres.”
Ze neemt zelf een paar slokken uit een flesje water.
“Oké, je gaat nu naar het rek en zoekt zelf een zweep uit, maar denk erom dat het een harde, een gemene is. En als ik niet tevreden ben over je keuze, dan tellen twee klappen daarmee als één.”
Ik sta op en ben al bijna halverwege als er achter me klinkt: “Heb ik gezegd dat je mocht staan!”
“Nee Meesteres.” Haastig zak ik op handen en knieën.
“Kom maar terug.”
Ik kruip naar Haar toe.
“En ga nu maar opnieuw.”
Ik kruip naar het rek toe. Wat moet ik in hemelsnaam kiezen? Want ik voel de zwepen altijd wel, maar zelden weet ik waarmee Meesteres op dat moment slaat. Aarzelend gaat mijn hand uit naar een zweep die van rubber of plastic gemaakt lijkt en op de top enkel een flapje heeft, in een soort van hartjesvorm.
Meesteres is tevreden over mijn keuze.
“Doe je handen omhoog.”
Met Haar eigen handen maakt Ze het gebaar dat ik mijn handen om moet draaien, met de handpalmen naar boven. Nou, op dat moment hoef ik geen uitleg meer wat er staat te gebeuren.
Net halverwege de tweede serie van 10 slagen op m’n handpalmen staan de tranen me achter de ogen. Van de pijn, maar nog veel meer van ellende, van een intens verdrietig zijn, van me zo eenzaam en verlaten voelen. Er is niets meer dan pijn. En kilte, geen mededogen, niets van enige warmte of genegenheid bij Meesteres. Ik sta op het punt van breken.
Als ik weer in de ruimte sta, doen m’n afgebonden ballen langzaamaan zo zeer. Ik raap m’n moed bij elkaar en vraag bedeesd:
“Meesteres, mag Uw slaafje U wat vragen?”
“Ja, dat mag.”
“Mag Uw slaafje genade vragen voor zijn afgebonden ballen?”
Gelukkig, wat dat betreft heeft Zij mededogen, het koordje mag eraf, iets wat ik zelf ‘mag’ doen.
Op handen en knieën in de ruimte krijg ik daarna nog een serie slagen op billen en rug te verwerken. Dan vraagt Meesteres me: “Hoeveel heb je nog te gaan, slaafje?”
“90, Meesteres.”
“Shit, dan heb ik even niet goed opgelet. Had er nog 100 over willen hebben.”
Even is het stil.
“Nou ja, dan maak ik er gewoon nog 100 van, hè?”
“Ja Meesteres.” Want een ander antwoord hoef ik toch niet te geven…
Ik moet de strafbank naar het midden van de ruimte trekken. Als de bank in de goede positie staat, moet ik 4 zwepen voor Meesteres ‘halen’: de 2 bullwhips, een gemene lange, en een cane, maar omdat de bedoelde cane verdwenen is en de andere die meer geschikt, wordt de keuze daarvoor een lange, gemene met een smalle flap op het einde.
Na de zwepen verzameld te hebben moet ik op de strafbank. De knieën op het smalle richeltje, het bovenlichaam over het schuin aflopende skai van het bankje. Mijn hoofd rust er nog net op. De polsboeien worden vastgehaakt aan de zijkant.
Er staan dus nog 100 slagen op de ‘teller’.
Het is een hel. Wat niet gek is met de ergste serie zwepen voor het einde bewaard. Ik verlies me dan ook helemaal in een poel van ellende en… met nog 20 te gaan huil ik.
“Wat lig je te snotteren? Last van een loopneus?”
“Nee Meesteres. Ik huil.”
“Zo? En dacht je daarmee onder de laatste 20 uit te komen?”
Nee, dat is zeker niet een gedachte die bij me opgekomen is; ik weet al lang dat ik de ‘rit’ moet uitzingen,
dat ik de straf tot het einde toe moet ondergaan.
“Nee Meesteres.”
“Goed, stop dan met dat gesnotter, ik wil dat ik trots op je kan zijn.”
“Ja Meesteres.”
De laatste 20 worden niet zachter gegeven. Ze zijn net zo hard als voorheen, misschien zelfs nog een tikje harder. Maar dat weet ik niet zeker. Ik weet wel dat ik niet gehuild heb.
Ik red het nog om te zeggen:
“290, dank U Meesteres.” Maar dan breek ik. Ik huil, met diepe uithalen en schokkende schouders. Ik huil zoals ik nog nooit gehuild heb. Het is zo intens, komt van diep van binnen.
Dan zijn er strelende handen. Over mijn schouders, handen die door mijn haar woelen; Meesteres zit voor me, gehurkt. Ze aait, streelt, troost. Haar troost laat me nog heftiger reageren.
Ze maakt me los, loopt naar Haar kruk. Ik, nog steeds snikkend, kom van de strafbank, kruip naar haar toe, sla mijn armen om Haar laarzen, druk mijn gezicht op de wreef van Haar laarzen.
Ik voel dat Meesteres zich voorover buigt. Ze pakt mijn hoofd voorzichtig beet, trekt me omhoog en duwt mijn gezicht op Haar bovenbenen. En weer huil ik diep, heftig jankend.
Als ik tot rust ben gekomen vraagt Meesteres me of ik nu misschien een biertje wil. Nou, graag dus.
“Ik heb alleen geen biertje meer in mijn koelkast staan, dus moet je dat zelf even van boven halen. En als
je wat wilt aantrekken, dat mag.”
Ik haal m’n schouders op, ik schaam me niet voor de ‘tekeningen’ van mijn Meesteres, ik ben daar trots op.
“Als ik de andere gasten er boven niet mee schok?”
Meesteres glimlacht.
“Oké, van mij mag je zo gaan.”
Een strafsessie dus. En wat heeft die gebracht?
Voor Meesteres een slaafje dat weer bij de les is en weer de regels kent waar hij zich aan dient te houden.
En voor slaafje? Eigenlijk zo ontzettend veel:
Allereerst wat hij nog nooit eerder heeft gehad: een strafsessie, met echt alleen maar straf dus. Niet ‘leuk’, maar het heeft mij wel meer onderdanigheid dan voorheen naar mijn Meesteres gebracht. En daarmee heeft Meesteres mij gegeven waarom ik al een tijd vroeg, niet letterlijk, maar wel in signalen. En dat heeft U opgepikt.
Maar ook heeft U mij een groot cadeau gegeven, namelijk – en dat klinkt misschien gek – het me breken.
Nooit eerder (ook in mijn normale leven niet) heb ik zo’n intense, emotionele en bevrijdende ontlading aan gevoelens beleefd.
En: het geheel heeft slaafje blij, gelukkig gemaakt; slaafje voelde zich de dag erna, op de party weer helemaal slaafje, van zijn Meesteres!
Plus ook regeltjes! 🙂
- je geeft de dingen uit handen
- je geeft jezelf over aan Me
- jij gaat geen dingen meer voor Mij invullen!
- je spreekt Mij in het vervolg altijd aan met Meesteres, dus of Meesteres of Meesteres Manita, maar dus nooit meer met alleen Manita, tenzij ik het aangeef
- je toont altijd je respect naar Mij
- je begroet Mij dus ook altijd zoals Ik dat van je verlang
- Ik wil ook altijd je dankbaarheid horen
- nooit trek jij je bovenlichaam meer terug of draai jij je lichaam van Me weg als Mijn handen naar je tepels gaan
- nooit trek jij je lichaam meer terug als Ik je met wat voor zweep dan ook wil slaan